ଗୁରୁକୃପା

ହେ ଗୁରୁ ତୁମ ପୁଣ୍ୟମୟ ପାଦୁକା ସ୍ପର୍ଶରେ

ଅନ୍ଧକାର ହୁଏ ଅଚିରେ ଦୂର 

ଜ୍ଞାନରୂପୀ ସମ୍ମୋହନରେ ମନ ହୁଏ ମୁଗ୍ଧ 

ଜୀବନରେ ଝରେ ବିଦ୍ୟାର ଝର ।

କୋଟି ସୂର୍ଯ୍ୟସମ ତୁମ ଦିଵ୍ୟତାର ଆଭା

ଜୀବନରେ ବୁଣେ ଆନନ୍ଦ ଜ୍ୟୋତି

ତୋଜୋଦୀପ୍ତ ଅଟେ ତୁମ ବ୍ୟକ୍ତିତ୍ଵର ଚମକ

ପ୍ରତିଟି ହୃଦୟେ ଭରେ ଜ୍ଞାନର ଦୀପ୍ତି ।

ତୁମ ଶବ୍ଦର ଯାଦୁକରୀ ସ୍ପର୍ଶର ପୁଲକ

ମନେ ତୋଳିଦିଏ ସ୍ବର୍ଗୀୟ ଶୋଭା

ଅମ୍ଳାନ ତୁମ ଅବିନାଶୀ ଉପଦେଶର ବାର୍ତ୍ତା 

ଜୀବନକୁ ପ୍ରତିକ୍ଷଣେ କରେ ମନଲୋଭା ।

କେଉଁ ଶବ୍ଦରେ ସଜାଇ କରିବି ତୁମକୁ ପ୍ରଣାମ

କି ରୂପେ ଦେବି କବିତାରେ ଉପମା

ତୁମେ ତ ସାକ୍ଷାତ ଦିବ୍ୟ ସ୍ବରୂପେ ଓମ୍ କାର

କି ରୂପେ କରିବି କୁହ ପଦ ବନ୍ଦନା ।

ତୁମ ଶ୍ରୀପୟରେ ରହୁ ସଦା ଚିରନ୍ତନ ଧ୍ୟାନ 

ଦେଉଥାଅ ବାରେ ପୁଣ୍ୟ ଆଶୀର୍ବାଦ

ଜୀବନର ସବୁ ଦୁଃଖ କଷ୍ଟ ହୋଇବ ଲାଘବ

ଜୀବନେ ଶୁଭୁଥିବ ସଦା ଆନନ୍ଦର ନାଦ ।