ଗୁଣ୍ଡୁଚି ମୂଷା

ଏକା ଏକା ବସିଥାଏ

ଗଛ ଡାଳରେ,

ଖୋଜୁଥାଏ କିଛି ପାଇବା ଆଶାରେ

କୋଉଠୁ କିଛି ମିଳନ୍ତା

ଯେଉଁଥିରେ ମୋର ଭୋକିଲା

ପେଟକୁ ମେଣ୍ଟାଇ ତାକୁ ଟିକେ

ଶାନ୍ତି ଦିଅନ୍ତି ।

ଋତୁ ଚକ୍ର ର 

ଆବାହନ ରେ

ମୁଁ ଯେମିତି ଦାରିଦ୍ର୍ୟ କୁ

ଅନୁଭବ କରି ଆସୁଛି

କାଳେ କୋଉ ସ୍ଥାନରେ

ମୋ ପାଇଁ ଦାନା

ଲେଖା ହୋଇଛି

ତାହା ମଧ୍ୟ ମୋତେ ଅଜଣା ।

ନା ଖାଇବାର ସ୍ରୋତ 

ନା ଖାଦ୍ୟ ର ଅନ୍ୟ ଉପାୟ

ସବୁ ଯେମିତି 

ମରୁଡି ରେ ପରିଣତ ହୋଇ ଯାଇଛି ।

ହେ ମଣିଷ ଦୟା କର

କାଟ ନାହିଁ ଗଛ

ଯାହା ଆମ ପାଇଁ ସୁରକ୍ଷିତ

ଏବଂ ଆପଣଙ୍କ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ

ଭବିଷ୍ୟତ ଉପଯୋଗୀ।

ଏହି ଗଛ ଆପଣଙ୍କ ଏକ

ଅବିଚ୍ଛେଦ୍ୟ ଅନନ୍ୟ

ସମ୍ପତ୍ତି, ଯାହାକୁ ଆପଣ

ନିର୍ଦ୍ଦୟ ଭାବରେ କାଟି ଚାଲିଛ ।

ଦିନ ଥିଲା ଏ ଗଛ 

ଥିଲା ଆମ ସାହା ଭରସା

ଯେଉଁଠି ଆମେ ହସୁଥିଲୁ

ଖେଳୁଥିଲୁ କିନ୍ତୁ ତାହା ଏବେ

ଆମ ପାଇଁ ଏକ ସ୍ଵପ୍ନ ପାଲଟି ଯାଇଛି ।

ବେଳେବେଳେ କେହି କେବେ

ଦୟାଳୁ ମଣିଷ ଦେଇ ଯାଆନ୍ତି, କେବେ କିଛି

କିନ୍ତୁ ସେଥିରେ ମଧ୍ୟ ଭରଣ ପୋଷଣ

ଆମକୁ ଅଭାବ ହୋଇଯାଏ ।

ଦୟା କର ହେ ମଣିଷ

ମୋ ପାଇଁ ନହେଲେ ନାହିଁ

ଆପଣଙ୍କ ଭବିଷ୍ୟତ ପାଇଁ

ଏ ଗଛ ମାନଙ୍କୁ କାଟ ନାହିଁ ।

ସେମିତି ଦିନ ନ ଆସୁ

ଏ ପୃଥିବୀ ଉଷ୍ମତା ର

ଭୟାବହ ଆରମ୍ଭ କରି 

ସେଥିରେ ସମସ୍ତ ଙ୍କୁ ଗ୍ରାସ କରିବ ।

ଆମେ ତ ଲୋପ ପାଇଲୁଣି 

କିଛି ସନ୍ଧି ପରେ ଆମ ଅଂଶବିଶେଷ ମଧ୍ୟ ଲୋପ ପାଇଯିବ କିନ୍ତୁ 

ସେଠୁ ଆପଣ ମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟ ବିନାଶ 

ର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଯିବ ।

ଦୟା କର ହେ ମଣିଷ ।