ଘରଣୀକୁ ମୋର ଦୂରୁ ଜୁହାର

ଭାବିଥିଲି ଦିନେ ପ୍ରେମ କବିତାରୁ

    ଲେଖିଦେବି ଦୁଇଧାଡ଼ି

ରୋମାଣ୍ଟିକ ହୋଇ ଲେଖିଲା ବେଳକୁ

    ଘରଣୀ ଆସିଲା ମାଡି ।

ପାଖକୁ ଆସି ମୋ ଘରଣୀ କହିଲା

    କଣ ସେ ଲେଖୁଛ ବସି

ଟିକିଏ ଲେଖୁଛ ଟିକିଏ ଭାବୁଛ

   ଦଉଛ ମୁରୁକି ହସି ।

ତେରେଛା ନଜରେ ଦେଖିଲା ଘରଣୀ

   ପ୍ରେମ କବିତାକୁ ମୋର

ରାଗ ତମତମ ଘରଣୀ କହିଲା

   ଉଜାଡ଼ିଦେଲ ମୋ ଘର ।

ଅଧା ବୟସରେ ଭାବ ପୀରତିଟା

   କୋଉଠୁ ଆସିଲା ମାଡି

ପର ଝିଅ ସଙ୍ଗେ ପୀରତି ଆସର

   ନିଜ ଘରଣୀକୁ ଛାଡି ।

ମୋତେ ଛାଡ଼ି ତୁମେ ଆଉ କାହା ସାଥେ

    କରିଛ ଫିକର ଫନ୍ଦି

କୋଉ ପୋଡାମୁହିଁ ତା ମାୟା ଜାଲରେ

    ତୁମକୁ କରିଛି ବନ୍ଦୀ ।

ରଘୁଆ ବୋଉର ଛାଞ୍ଚୁଣୀକୁ ଦେଖି

   ଛାଡ଼ିଗଲା ମୋର ନିଶା

ପ୍ରେମ କବିତାଟି ଏତିକିରେ ଥାଉ

    କରନାହିଁ ଲୋକ ହସା ।

ରଘୁଆ ବୋଉର ମୁଣ୍ଡେ ହାତ ଥୋଇ

    କରିଲି ଶପଥ ପାଠ

ତୁମେ ଥାଉ ଥାଉ ଆଉ କାହା ସାଙ୍ଗେ

    ପଢିବିନି ପ୍ରେମ ପାଠ ।