ଗଛ ଓ ନାରୀ

ଥିଲା ଏକ ଗଛ

ଥୁଣ୍ଟା ପତ୍ରହୀନ ଶ୍ରୀହିନ

ଡାକୁଥିଲା ବିକଳ ରେ ମେଘ କୁ

ହେ ମେଘ ଟିକେ ବର୍ଷି ଯା

ଭରିଦେ

ମୋ ଶାଖା ରେ ଶାଖା ରେ

ଶ୍ୟାମ ସବୁଜିମା l

ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ର ଲାଳିମା 

ଭରି ଦେ

ମୋର ପ୍ରତି ଟି ଅଙ୍ଗ ରେ ।

ହଁ

ମେଘ ଶୁଣିଲା

ବର୍ଷା ବି ହେଲା

ଥୁଣ୍ଟା ଗଛ ଟି 

ଶ୍ରୀମଣ୍ଡିତ ହେଲା

ସବୁଜିମା ର ଅଳଙ୍କାର ନାଇଲା

ଅଙ୍ଗେ ଅଙ୍ଗେ ନେସି ହେଲା 

ଯୌବନ ର ଚିହ୍ନ ।

ସମୀର ର ସ୍ପର୍ଶ ରେ

ଗଛ ଗାଇଲା ପ୍ରେମ ସଙ୍ଗୀତ ।

ମେଘ ହସିଲା

 କହିଲା

ଖୁସି ତ

ଏଥର

ଗଛ ର ହସକୁରୀ ମୁହଁ ଟା ଶୁଖିଗଲା

ଅଜଣା ଆତଙ୍କର ଆଶଙ୍କାରେ ।

ବିବ୍ରତ କଲେ

ଅନାବନା ଚିନ୍ତା ସବୁ

ଏ ଅନନ୍ତ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ

ତାର ଭଗାରୀ ହେବନି ତ

ତାକୁ ଝୁଣି ଝାଣି

ଶ୍ରୀହିନ କରି ଦେବେନି ତ

ଦେହଭକ୍ଷୀ ଜାନୁଆର ଗଣ

କାରଣ

ସଦ୍ୟ ଯୌବନ ବତୀ 

ସୁନ୍ଦରୀଙ୍କ ସର୍ବନାଶ କରିବାକୁ

ଲୋଭିଲା ଆଖିର ଅଭାବ ନାହିଁ ତ

ଏଇ ଦୁନିଆଁ ରେ

ସେ ଗଛ 

ହେଉ କି 

ନାରୀ

କିଛି ଫରକ ନାହିଁ ।