ଏଇ ତ ଜୀବନ

ରାସ୍ତା ସାରା ଝରା ପତ୍ର

ଉପରକୁ ଚାହିଁ ଦେଖେ ତ

ବୃକ୍ଷମାନେ ନବ ପଲ୍ଲବରେ ପଲ୍ଲବିତ।

ସୁଲୁସୁଲିଆ ପବନରେ ଦୋଳି ଖେଳୁଛନ୍ତି

ସତେ କି ମୋତେ ଦେଖି ମୁରୁକି ମୁରୁକି ହସୁଛନ୍ତି ।

ପଚାରିଲି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟରେ ,ଇଏ କ'ଣ? 

ଏତେ ପତ୍ର ଝଡ଼ିଗଲା ,ହେଲାନି କି କଷ୍ଟ ?

ସେମନେ କହିଲେ,

"ନୁଆଁ ପୁରୁଣାର ଘଡିସନ୍ଧି ମୁହୂର୍ତ୍ତ ହିଁ ତ ଅସଲି ସମୟ ।

ଏଇତ ଜୀବନ। ଏଇତ ଦର୍ଶନ।

ଶୁଷ୍କ ପତ୍ର ସବୁ ଝାଡ଼ିଦେଇ

ନୂତନର ଆବାହନ କରିବାଟା ପ୍ରକୃତିର ନିୟମ"।

କିଛି କ୍ଷଣ ସ୍ତବ୍ଧ ରହିଗଲି

ଭାବିଲି, ସତେତ !

ମନର ଅବିଳତା ତ୍ୟାଗ କରି

ସୁନ୍ଦର, ନୂତନ ,ଆନନ୍ଦମୟ ଆଲୋକକୁ

ସ୍ୱାଗତ କରିବା ଚାଲ,

ଏଇ ବୋଧେ ଜୀବନ।

ଏଇ ବୋଧେ ଦର୍ଶନ