ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ

ସତ୍ୟବାନ ଙ୍କର ଗୁଣର ଗାରିମା

ଏ ଯୁଗେ କାହୁଁ ମିଳିବ 

ଜ୍ଞାନ ଗାରିମା ରେ ଅବିଚଳିତ ସେ

ପିତୃ ମାତୃ ପ୍ରେମେ ବ୍ୟଗ୍ର ।

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ ଙ୍କର ଜ୍ଞାନ

ଉଚ୍ଚାରଣେ ସୀମାବଦ୍ଧ

ସାବିତ୍ରୀଙ୍କ ଭଳି ପତ୍ନୀ ଆଵଶ୍ୟକ

ନ ହେଲେ ହୁଅନ୍ତି କ୍ଷୁବ୍ଧ ।

ସତ୍ୟବାନଙ୍କର ପିତା ମାତା ଭକ୍ତି

ଏ ଯୁଗରେ ଜରା ଶ୍ରମେ

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ କହୁଛନ୍ତି

ମହରଗେ କି କରିବେ ।

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନଙ୍କର ଜ୍ଞାନ

ଭାଷଣରେ ସୀମାବଦ୍ଧ

ପତ୍ନୀ ପ୍ରେମ ତାଙ୍କ ରଙ୍ଗ ଶାଳା ଖୋଜେ

ପତ୍ନୀ ସମ୍ମୁଖରେ ଶୁଦ୍ଧ ।

ସତ୍ୟବାନ ନିଜ ପିତାମାତା ପାଇଁ

ରାଜଭୋଗ ଦ୍ଯନ୍ତି ଛାଡ଼ି

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ ଧନ ପାଇଁ

ବିବେକ ଦିଏ ଫୋପାଡ଼ି ।

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ ଙ୍କର ପ୍ରେମ

ଖାଲି ମୁଖ ମଣ୍ଡୁ ଥାଏ

ମୁଣ୍ଡରେ ତୁଣ୍ଡରେ ସବୁଠି ଥାଏ ଯେ

କାମରେ ଓଲଟା ହୁଏ ।

ସାବିତ୍ରୀ ବ୍ରତରେ ପତ୍ନୀ ତୋଷୁ ତୋଷୁ

ପକେଟ୍ ଯେ ଫାଙ୍କା ହୁଏ

ସେ ଦିନର କ୍ଷୋଭ ମୁଣ୍ଡେ ବସା ବାନ୍ଧେ

ପରେ ଉଦ୍‌ଗୀରଣ ହୁଏ ।

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ ସର୍ବଦା ଯେ

ଦ୍ଵନ୍ଦରେ ଜୀବନ କାଟେ

ମାତା ପତ୍ନୀଙ୍କର ମଝିରେ ରହି ସେ

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଦିନ କାଟେ ।

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନଙ୍କ ଜୀବନ

ଦରିଆ ମଝିରେ ଭାସେ

ବିବେକର ଡାକ ଶୁଣିଲେ ବି ଦୁଃଖ

ନ ଶୁଣିଲେ ଆତ୍ମା କାନ୍ଦେ ।

କାହାକୁ କହିବ ମନର ବେଦନା

ସେଥିରେ ବି ଦ୍ଵନ୍ଦ ଜାଲେ

ଏ ଯୁଗର ସତ୍ୟବାନ ଭାବୁ ଅଛି

ସତେ ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ସ୍ଥଳେ ।