ଏ କି ନିୟତିର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ!

ହେ ପ୍ରଭୁ!

କେବେ ମୁଁ ପାଇବି ମୁକ୍ତି, ତୁମରି ଏ ଚକ୍ରବ୍ୟୁହରୁ?

ମୋ ଅନିଛା ସତ୍ତ୍ୱେ ଆଣିଲ କାହିଁକି ଏ କଳିଯୁଗକୁ?

ଶାନ୍ତିରେ ଯେ ଶୋଇଥିଲି ମୁଁ ମାତାଙ୍କ ଗରଭେ;

ଏ ଧରାରେ ପାଦ ଦେବାକ୍ଷଣି, ଲେଖି ଦେଲ ପୁଣି ତୁମେ

ଦୟା, କ୍ଷମା, ଲୋଭ, ମାୟାର ଦୀର୍ଘ ଏକ ଜୀବନ |

ଆଜି ଏ ଭରତର ରାଜ୍ୟ, ପାଲଟିଛି ଅଣୁବୋମାର ସହର;

ସାଜିଛି ଅଧର୍ମ, କଳଙ୍କିତ ପ୍ରଳୟ;

ସବୁଠି ନରହନ୍ତା ସର୍ବଭୁଖ୍‌ ମାନବ, ମଦ୍ୟପାନ-ବୀଭତ୍ସ ଜୀବନ;

ଏଠି ହିମାଳୟର ସମ୍ମାନ ନାହିଁ କି ମାଁ ଗଂଗାର ମାତୃତ୍ୱ ନାହିଁ |

କୁଆଡେ ଗଲ ଏ ପାଳନ କର୍ତ୍ତା?

ଛାଡି ମୋତେ ଏ ଅନ୍ଧକାର ଦୁନିଆରେ |

ଶାନ୍ତିର ବାର୍ତ୍ତା ନାହିଁ - ରାମରାଜ୍ୟ ନାହିଁ

ଶୁଭୁଛି କେବଳ ଦୁ:ଶାସନର ଗର୍ଜ୍ଜନ,

ସୀତା, ଦ୍ରୌପଦୀର କ୍ରନ୍ଦନ |

ସମସ୍ତ ମାନବ ମୁର୍ଛିତ, ସବୁ ପତଙ୍ଗ ଶୋଷି

ସ୍ନେହ, ପ୍ରେମ, ମୈତ୍ରୀର ମହୀମା ନାହିଁ |

କାହିଁକି ଜାଣିବ ତୁମେ ଏ ସବୁ?

ତୁମର ପ୍ରତିଟି ପଲକେ ତ’ ମୋ ଶତଜନ୍ମ ମୃତ୍ୟୁ |

କେତେ ଦିନ ମୁଁ ବଞ୍ଚିବି, ଅଣନିଶ୍ୱାସୀ ହୋଇ,

ଏ ଅବାଞ୍ଚିତ ଦୁନିଆଁରେ?

ମୋ ହାତେ ଗାଣ୍ଡିବ ନାହିଁ କି ଭୀମର ଗଦା ନାହିଁ

ହେଲେ ମଧ୍ୟ ମାରୁନାହାନ୍ତି, ହସୁଛନ୍ତି କେବଳ

ଛଳନାର ଚକ୍ରବ୍ୟୁହ ସଂହାର ଅଭିମନ୍ୟୁଗଣ |