ଏ ବଡ଼ ଅଡୁଆ ଧନ୍ଦା

ସାତ ଜନମକୁ  ହାତ ଧରିଥିଲି

    ବେଦିରେ କରି ସଂକଳ୍ପ.

ଏଇ ଜନମରେ ଯାହା ମୁଁ ଭୋଗୁଛି

    ବାହା ହେବା ଥିଲା ପାପ ।

ତ୍ରିଶଙ୍କୁ ଅବସ୍ଥା  ହେଉଛି ହିନସ୍ଥା

    ପାଟିରେ ପଡୁଛି ତାଲା.

ଭଲରେ ମନ୍ଦରେ କା ପାଇଁ କହିଲେ

    ଘରେ ଲାଗିଯାଏ ପାଲା ।

ମାଆ କହୁଥାଏ ମାଇପ ବୋଲାରେ

     ବାପା ବାଣୀ ଅଲାଜୁକ.

ଯାହା ହାତ ଧରି   ଘରକୁ ଆଣିଲି

     ଫଣ ଫଣ ହୁଏ ଦେଖ ।

ହସି ପଦେ କଥା କହିଲେ ସ୍ତ୍ରୀରୀକୁ

    କୁହେ ବୋଉ ମାଇଚିଆ.

ବୋଉକୁ କହିଲେ ହସି ହସି ପଦେ

    ହୁଏ ବୋଉ ସୁହାଗିଆ ।

ଶ୍ୱଶୁର ଘରକୁ  ପଡିଲେ ଯିବାକୁ

    ସଙ୍କଟ ପଡଇ ମାଡି.

ବାପା ମାଆ ମୋର ବୁଝନ୍ତିନି କିଛି

    ହୁଅନ୍ତି ଦାନ୍ତ ରଗଡି ।

କେତେବେଳେ ଆସେ ରାମ ବାଣ ଏଠି

    କେତେବେଳେ ଅଗ୍ନିବାଣ.

ଶେଷ ବ୍ରହ୍ମଅସ୍ତ୍ର ବାପା ମୋ ଛାଡ଼ନ୍ତି

     ଭଉଣୀର କୋପ ବାଣ ।

ବନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧବରେ ଯିଏ ଯା ବୁଝିଲେ

    କୁହନ୍ତି ଓଲଟା ସିଧା.

ସାହି ପଡିଶାର ଟାହି ଟାପରାରେ

     କିଏ ଦେବ ତାକୁ ବାଧା ।

ପାଖରେ ଧନଟି ଥାଉ କି ନ ଥାଉ

    କିଏ ସେ ବୁଝିବ ଏହା.

ଦେଇ ନ ପାରିଲେ ଘରମଣୀ କୁହେ

     କାହିଁ ହେଉଥିଲ ବାହା ।

ଯେତିକି ଚୁନାକୁ ସେତିକି ତ ପିଠା

    କରିବା ଥିଲା ଅଭ୍ୟାସ.

ସଭିଙ୍କ କବଳେ ପଡି ମୁଁ ବିକଳେ

    କରଜରେ ହେଲି ନାଶ.!