ଦୁଇଟି କବିତା: କୋଡ଼ୁଥିବ ଏଠି ମୁଣ୍ଡ

ମୋତେ ଦେଖି କିଆଁ କିରିକିରି ହୋଇ

ହସୁଛ ଏମିତି ତମେ ,

ସାଙ୍ଗଙ୍କ ଆଗରେ ଚୁଗୁଲି କରୁଛ

ଜାଣି ଗଲିଣି ମୋ ନାମେ ।

ବାପ ଘରେ ବଡ଼ ଅଲିଅଳି ଥିଲି

ଚିନ୍ତା ନ ଥିଲା ମୋ କିଛି ,

ସକାଳ ପହରୁ ରାତି ଅଧଯାଏ 

ଏଠି କେତେ ଖଟୁଅଛି ।

ସେଇଥିରେ ପୁଣି ବାବୁଙ୍କର ମୋତେ

"ୟା କର ତା' କର" ରଡ଼ି ,

ଶାନ୍ତିରେ ବି ଟିକେ ବିଶ୍ରାମ ମିଳୁନି

କେତେବେଳେ ଦୁଇ ଘଡ଼ି ।

କୋଉଦିନ ଟିକେ ଝାଡ଼ୁ ମାରିଲ କି  

ରୋଷେଇ କରିଲ ବୋଲି ,

ସାଙ୍ଗଙ୍କ ଆଗରେ ସେ କଥା ଗପିବ

ମୋଅରି ପଛରେ ଖୋଲି ।

ଶାଢ଼ି ଦୁଇଖଣ୍ଡ ଇସ୍ତ୍ରୀ କରିଲ ଯେ

ପାହାଡ଼ଟା ଦେଲ ଟାଳି ,

ଯେତେ କହିଲେ ବି ଏ ଖୋଇ ଛାଡ଼ୁନ

ମାଗିକି ଖାଉଛ ଗାଳି ।

ରୋଜଗାର କରି ଆଣୁଅଛ ଯାହା

ମୋ ଖର୍ଚ୍ଚକୁ ପରା ଅଧା ,

କେଡ଼େ ହୀନିମାନ କରିଅଛ ହାୟ

କାନ୍ଦି ମରୁଅଛି ସଦା ।

କାହାକୁ କହିବି-ମୋ କପାଳ ଫଟା

ଧରିଲି ତୁମର ହାତ ,

ସବୁବେଳେ ଖାଲି ମୋ ଖୁଣ ଦେଖୁଛ

ଯେମିତି ସରଗ ଦୂତ ।

କହିଲେ କହୁଛ-ତୁମ କଥା ନୁହେଁ

ହେଉଥିଲୁ ଦୁଃଖ ସୁଖ ,

ଭାବିଛ ମୁଁ କିଛି ବୁଝି ପାରିବିନି

ଯେମିତିକା ଗୋଟେ ମୂର୍ଖ ।

ସାବଧାନ ଆଜି କରି ଦେଉଅଛି

ମୋ ନାମେ ଖୋଲିଲେ ତୁଣ୍ଡ ,

ବାପଘର ସିଧା ଚାଲିଯିବି ମୁହିଁ

କୋଡ଼ୁଥିବ ଏଠି ମୁଣ୍ଡ ।

"ଓଗାଳୁଛ ଖାଲି ନିଆଁ"

ଏବେ ସେତିକିରେ ତୁନି ହୋଇଯାଅ

ମୁହଁ ଖୋଲନାହିଁ ଆଉ ,

ଏ ଘରକୁ ତୁମେ ଆସିବା ଦିନରୁ

ସମ୍ଭାଳୁଛି ତୁମ ଦାଉ ।

କୋଉଦିନ ତୁମେ ଆଠଟା ନ ହେଲେ

ଛାଡ଼ିଅଛ କୁହ ଶେଯ ,

ସେତେବେଳକୁ ମୁଁ ସାରିଥାଏ ପରା

ଘରକର ଅଧା କାର୍ଯ୍ୟ ।

ଗାଧୋଇ ପାଧୋଇ ସଜବାଜ ହୁଅ 

ଆଇନା ଆଗରେ ବସି ,

ଚାହା ,ଜଳଖିଆ ଦେଇକରି ମୁହିଁ

ଅଫିସକୁ ଯାଏ ହସି ।

ଅନ୍ତରଟା ପଛେ କୁହୁଳୁ ଥାଏ ମୋ

କହେନାହିଁ ମୁହଁ ଖୋଲି ,

ଖାଇ କରି ତୁମେ ପରଚର୍ଚ୍ଚା କର

ୟା ଘର ତା'ଘର ବୁଲି ।

ଖଟି ଖଟି ମୁହିଁ ଘରକୁ ଫେରିଲେ

ଦୋକାନରୁ ପିଏ ଚାହା ,

ଗୋଟି ଗୋଟି କରି ସବୁ ଆଣେ ପରା

ବରାଦଟି କର ଯାହା ।

ସଞ୍ଜକୁ ସାଥୀରେ ବୁଲାଇ ନିଏ ତ

ଏଠି ସେଠି ଯେଣେ କୁହ ,

ସିନେମା ,ସପିଂ, ସରିଲା ପରେ ପା'

ହୋଟେଲରେ ପେଟେ ଖାଅ ।

କୋଉଦିନ ଏଠି କାମ କରିଛ ଯେ

ବିଶ୍ରାମ ମିଳୁନି କୁହ ,

ଦୋଷ ନ ଧରି ମୁଁ ସମ୍ଭାଳି ଗଲାରୁ

ବଢ଼ି ଯାଉଅଛି ମୁହଁ ।

ଚାଲିଯିବ ବୋଲି ଧମକ ଦେଉଛ

ଯାଉନ ରହିଛ କିଆଁ ,

ସବୁବେଳେ ଏଠି ମୁହଁ ଖୋଲୁ ଖୋଲୁ

ଓଗାଳୁଛ ଖାଲି ନିଆଁ ।

ତୁମେ ଚାଲିଗଲେ ବାପା ,ମାଆ ଆସି

ଶାନ୍ତିରେ ରହିବେ ଏଠି ,

ବାପଘର ସୁଖ ଝୁରି ହେଉଅଛ

ଗଲେ ତ ଭୋଗିବ ସେଠି ।