ଦୁଃଖୀ ମଣିଷର ମହତ କେତେ

କରି କରାଉଛ ତୁମେ ହିଁ କେବଳ

ଯାହା ହେଉଅଛି ଏହି ଜଗତେ

ତୁମେ ତ ଜାଣିଛ ଆହେ ଲୀଳାମୟ

ଦୁଃଖୀ ମଣିଷର ମହତ କେତେ ।

କିଏ ବା ପଚାରେ ତାକୁ ଏଠାବରେ

ଦୁଃଖରେ ଅଛି କି ସୁଖରେ ଅଛି

ଶୋଷଣ, କଷଣ, ମିଥ୍ୟା ଅତ୍ୟାଚାର

ସହି ସହି ସିଏ ଥକି ପଡୁଛି ।

ଗଣ୍ଡେ ଖାଇ ଦଣ୍ଡେ ଜୀଇଁବା ପାଇଁକି

ଥିବାରୁ ଅଭାବ ସମ୍ବଳ ପାଖେ

ସାହସ ଜୁଟାଇ ନ ପାରଇ ସିଏ

ଦାଣ୍ଡେ ବୋଲିବାକୁ ପଦିଏ ମୁଖେ ।

ନଥିବାରୁ ଧନ ଯଶକୀର୍ତ୍ତିମାନ

କରି ହାତଛଡା ବିଳପେ ନିତି

ତା' ପାଇଁ ସଂସାର ଯାତନାର ଦ୍ବାର

ଠେଲି ଠିଆ କରେ କାଳର ଗତି ।

ତୁମେ ଦୟାମୟ କରୁଣାସାଗର

ଯେବେ କୃପାଦୃଷ୍ଟି ଫେରାଇ ନେବ

ରଖିବ କାହଠି ବିଶ୍ବାସ ଭରସା

ଆଶା ବାଲିବନ୍ଧ ପାଲଟି ଯିବ ।

ହୃଦୟ କାତର ଆକୁଳେ ଅଧୀର

ତଥାପି ତୁମକୁ କରି ସ୍ମରଣ

ସକାଳ ସଞ୍ଜରେ ରାତିର ଶେଯରେ

ଡାକୁଥିବ ରଖ ହେ ଭଗବାନ ।