" ଦର୍ପଣ ଓ ମୁଁ"

ସବୁବେଳେ ମୋ ଶବ୍ଦ କୁ ସନ୍ଦେହ କଲ

ତୁମ କୁ ମୋ କଥା ଗଂଧ ହେଉ ଥିଲା

ମୁଁ ଗଂଗାଜଳ ରେ ମୁହଁ ଧୋଇଲି

ସଫା କଲି ଶବ୍ଦ ଗୁଡିକୁ

ତଥାପି ମାନିଲନି ତୁମେ

କହିଲ ଏଇଟା ଶେଷ ଦେଖା

ଆଉ କେବେ ଦେଖା ହେବନି ଭାବି

ମୁଁ ଘରୁ ବାହାରିଲି

ତୁମ ସନ୍ଦେହ କୁ ପର୍ସ ରେ ରଖି

ମୋ ସାମନା ରେ ତୁମେ ବସିଥିଲ

ଭଉଁରୀ ପରି ପହଁରୁଥିବା ଦୃଷ୍ଟି

ଯେମିତି କହୁଥିଲା "ଗଂଗାଜଳ ବି ତ ମଇଳା"

ମୁଁ କିଛି କହିବାକୁ ଇଛା କରୁଥିଲି

କିଛି ଲେଖିବାକୁ ବି ଚାହୁଁଥିଲି

ଗୋଟିଏ କବିତା ରଜ

ହେଲେ କେଉଁ ଶବ୍ଦ ମାନଙ୍କ ସାହାଯ୍ୟ ରେ

ଆହାଃ, ଶବ୍ଦ କିଛି ଉଧାର ରେ ମିଳନ୍ତା କି

ଭାବୁଛି ଭୁଲିବି ଏବେଠୁ

ତୁମ କଥା, ତୁମ ହସ , ତୁମ ସ୍ପର୍ଶକୁ

କେତୋଟି ବ୍ୟର୍ଥତା ର ରାତି କୁ

ପବିତ୍ର ହେବା ପାଇଁ ଗଂଗାଜଳ ବା

ଆବଶ୍ୟକ କଣ

ଦର୍ପଣ ସାମନା ରେ ଠିଆ ହେଲି

ଦୃଷ୍ଟି ଆଢୁଆଳ ରେ

ମୋର ଅସ୍ତିତ୍ବ କୁ ଖୋଜୁଥିଲି

ମୋ ପାଖରେ ତୁମେ ନ ଥିଲ

ଦର୍ପଣ ଭିତରେ ମୁଁ ବା କୋଉ ଥିଲି ଯେ