ନିଜର କେହି

ବର୍ଷାରେ ଭିଜୁଥିଲା

କେତୋଟି ସ୍ବପ୍ନ ମୋର

ହେଲେ ନିଆଁ ଲାଗି ଯାଇଥିଲା ପାଣିରେ ।

ବଞ୍ଚିବାକୁ ବିକଳ ଜୀବନଟା

ସହର ବି ଜାଣିଚି

କିନ୍ତୁ , ଅଜଣା ବନିଛ ତୁମେ ।

କେତେଥର କହିଛି ତୁମକୁ

ଏକୁଟିଆ ଆସିବ ବୋଲି

ହେଲେ ଅମାନିଆ ପ୍ରକୃତି

ସମସ୍ତଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ

ବି , ଚାଲିଆସ ପାଖକୁ ମୋର

ସେଇ ଅଦିନିଆ ବର୍ଷା ପରି

ଅପ୍ରସ୍ତୁତ କରି ଦିଅ ମୋତେ

ମୁହଁ ଲୁଚେଇବାର ଖାଲି ଶୁଖିଲା ଚେଷ୍ଟା

ଆଉ, ତୁମେ କୁହ କଣ ନା,

ଭିଡ଼ ଭିତରେ ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ।

ସମ୍ପର୍କର ସରୁ ଡାଳଟାରେ

ପତ୍ରଟିଏ ଅପେକ୍ଷାର

ତୁମେ ଚାଲି ଆସ

ନ ଚାହିଁବା ସତ୍ତ୍ୱେ , ଆଉ କୁହ କଣ ନା

ଭିଡ଼ ଭିତରେ ମୁଁ ଏକୁଟିଆ ।

ବର୍ଷାରେ ବି ଲୁହରେ ବି

କେତେ ବେଳେ

ଅଧା ଓଦା

ଅଧା ଶୁଖିଲା

ମନ ଟି ମୋର କେଇଟି ଶବ୍ଦଙ୍କୁ

ନେଇ ଶେଜର କେଉଁ ଏକ

କୋଣରେ ପଡ଼ିଛି

ସେ ଶେଜଟିକୁ ଝାଡି ଦେଉ ଦେଉ

ଖସି ପଡ଼ିଲା କାରଣଟିଏ ।

ଧୂଳି ସହ

ପାପୁଲିରେ ଉଠାଇ ନେଇ

ଜାଣିଲି, ସେ କେହି

ମୋ ନିଜର ହିଁ ଥିଲା ।