ଧବଳ କପୋତ

ଇର୍ଷାରେ ଅବିରତ ଢାଳେ ଶ୍ୟାମ ଜିମ୍ବୁତ,

ମନ୍ଦିର କୋଠା ମୋ ବାସ,ପ୍ରାଚୁର୍ଯ୍ୟ ସଂକେତ। 

ବଞ୍ଚୁଥାଏ କାତରେ ଦିନ ସହି କଷଣ ବହୁତ, 

ମୁଁ  ତ  ସେହି  ମସୃଣ  ଶୁଭ୍ର କପୋତ ।

ସୌମ୍ଯତାର ଆକର୍ଷଣେ ବିଭୋର ଅନେକ, 

ନବକୃତି ଭାବନାରେ ହଜାଇ କବି ,ଲେଖକ ।

ସଜାଇଥାନ୍ତି ପଞ୍ଜୁରୀ ବି କିଛି ନିର୍ଦୟୀ  ଲୋକ ,

ମୁକ୍ତକରି ନୀଳନଭେ ମୁଁ କାଳେ ଶାନ୍ତିର ପ୍ରତୀକ ।

ବିଚ୍ଛୁରିତେ ଦାନା ଡାକନ୍ତି ସଧିରେ ପକ୍ଷୀ ପ୍ରେମୀକ, 

ଭୁଞ୍ଜାଇ ମୋତେ  ପ୍ରଭୂ କର୍ଣ୍ଣେ ପଡିବ କି ଡାକ   !

ରାଜରାଣୀ ମାନଙ୍କ ସେବେ ଥିଲି ବଡ ସଉକ ,

ଖାଦ୍ୟ ବାସ ଦେଇ ପୋଷୁଥିଲେ ଲକ୍ଷାଧିକ। 

ଯୁଦ୍ଧ ବିରାମେ ହେଲି ପରା ଶାନ୍ତି ବାର୍ତ୍ତା ବାହକ, 

ଗୁପ୍ତଚର ସାଥୀ ସହଯୋଗୀ ,ପ୍ରଜାଙ୍କ ରକ୍ଷକ ।

ସନ୍ଦେଶ ବହେ ରାଜକୁମାରୀ - କୁମର ପ୍ରେମୀକ,

କ୍ଷିପ୍ରତାରେ ଗହନେ ପଛେ ପକାଇ ଘୋଟକ । 

ଦେଇ ପ୍ରାଣବଳି, ତୋଷିଛି କେତେ ମାଂସ ଭକ୍ଷକ, 

ବନ୍ଦୀ ହୋଇ କେବେ ବ୍ୟାଧଜାଲେ, କୁଟୁମ୍ବ ପୋଷକ ।

ଜନ୍ମିଥିଲି କାଳେ ଛୁଇଁବାକୁ ଫେନୀଳ ଉଦକ,

ଖଗ ଛୁଏଁ ମାଟି, ଶିତଳି କୃତେ କ୍ଷୁଧା ପାବକ ।

ଭରିଛି ବିହି ଏ ଜୀବନେ ବହୁ ଯାତନା ଓ ଶୋକ,

ନିଃଶେଷ କ୍ଷଣକେ ପୁଣି ଦୁର୍ଦ୍ଦାନ୍ତ ହସ୍ତେ ଫୁଟେ ବନ୍ଧୁକ।