ଦେବଯାନୀ-ସପ୍ତମ କଳିକା

ପଚାରନ୍ତି ଦେବଯାନୀ 'ହେ ଦେବ !

ବେଶରେ ଯୋଗୀ,ରୂପେ କାମଦେବ,

ପାଦେ କଠାଉ କନ୍ଧେ ଉପବୀତ,

ଗୈରିକ ବସନେ କି ଶୋଭାବନ୍ତ !!

କେଉଁ ଦେଶେ ତୁମ୍ଭ ଘର !

କେଉଁ ଅଭିପ୍ରାୟେ ଆଶ୍ରମ ପ୍ରାଙ୍ଗଣେ,ଆସିଅଛ ଦ୍ୱିଜବର !।

କେଉଁ ରାଜ୍ୟ ଶିରୀ କଲ ମଳିନ,

କେଉଁ ମାତାପିତା କୋଳକୁ ଶୂନ୍ୟ ?

ମୁଖୁ ଝରିପଡେ ହସ ମୁକୁତା,

ଚନ୍ଦ୍ରାତପ ରୂପେ ହୋଇ ଯୁକତା ,

ପ୍ରଭା କରେ ବିକିରଣ ,

ପ୍ରତେ ହୁଏ ରୂପ ଦେବତା ସ୍ୱରୂପ,କୁହ କିବା ତୁମ୍ଭ ନାମ ।।

ଦେବଯାନୀ ମୁଖୁଁ ଶୁଣି ଏ ଗୀର,

ସ୍ମୀତ ହସି ବୃହଷ୍ପତି କୁମାର, 

ବୋଇଲେ ' ଏତେ ବିଶେଷଣ କାହିଁ,

ପାଇଲ ଭଗିନୀ ଏ ଦୀନ ପାଇଁ ?

ମୁଁ ଜଣେ ଜ୍ଞାନ ଭିକାରୀ ,

ଆସିଅଛି ଜ୍ଞାନ-ଗୁରୁ ଗନ୍ତାଘରୁ ନେବି କିଛି ଭିକ୍ଷାକରି ।।

ଭଗିନୀ ଗୋ ! ସ୍ୱର୍ଗପୁରେ ମୋ ବାସ,

ଶୁକ୍ରାଚାର୍ଯ୍ୟଙ୍କର ହେବାକୁ ଶିଷ୍ୟ, 

ଆସିଛି କଚ ଅଟେ ନାମ ମୋର,

ବୃହଷ୍ପତି ଅଟନ୍ତି ମୋ ପିଅର ,

ବିଦ୍ୟାଶିକ୍ଷା ମୋର ଧର୍ମ ,

ଜ୍ଞାନ ସାଗରରୁ ଉପଳ ଖୋଜିବା,ମୋର ବର୍ତ୍ତମାନ କର୍ମ ।। 

କଚ ବାଣୀ ଶୁଣି ଋଷିନନ୍ଦିନୀ,

ସଲ୍ଲଜ ବଦନେ ଯୋଡିଲେ ପାଣି,

ବୋଇଲେ ଧନ୍ୟହେଲି ଶୁଣି ଗୀର,

ପବିତ୍ର କଲ ଆଶ୍ରମ ଆମ୍ଭର ,

ପାଇ ତୁମ୍ଭ ପରିଚୟ ,

ମନ ଆହ୍ଲାଦିତ ଶୀତର ସମାପ୍ତ ବସନ୍ତ ଆସିଲା ପ୍ରାୟ ।।

ପୂର୍ଣ୍ଣ ଚନ୍ଦ୍ରମା ଚାହିଁ ନୀଳକଇଁ,

ସରୋବରେ ଯେହ୍ନେ ନାଚି ଉଠଇ, 

ଦେବଯାନୀ ମନ ହେଲା ସେପରି,

ଚାହାଁଣୀ ବଦନୁ ନପାରେ ଫେରି ,

ମନ କହୁଥିଲା ଚାହାଁ ,

ଲାଜ କହୁଥିଲା କେଡେ ନିଲ୍ଲଜୀ ତୁ କି ଭାବୁଥିବେ ସେ ଆହା !!

ଶୁଣି କଚ-ଦେବଯାନୀ ଆଳାପ,

ପହଞ୍ଚିଲେ ପଶୁ ପକ୍ଷୀ କଳାପ,

କେ ବସିଲା ବାଳା ଗ୍ରୀବା ଦେଶରେ,

ମୃଗଶିଶୁ ଘଷିହୁଏ ପୟରେ ,

'କିଏ କିଏ' ପୁଛେ ଶାରୀ ,

ନୃତ୍ୟକରେ ଆସି ହଳଦୀବସନ୍ତ ନିକଟ ଲତା ଆଦରି ।।

ସହଜେ ତ ବସନ୍ତର ସମୟ ,

କୋକିଳ ଗାଏ ପାଇ ପରିଚୟ,

ପଶୁ ପକ୍ଷୀ ଆଉ ଥିଲେ ଯେ ଯେତେ,

ଯୋଡିଲେ ଆନନ୍ଦେ ସ୍ୱର ସଂଗୀତେ ,

ଦେଖି ଏ ଅଭିନନ୍ଦନ ,

ଆନନ୍ଦେ ନାଚିଲା ହୃଦ-ସରସୀରେ କଚ ସରସୀଜ-ମନ ।।

କ୍ରମଶଃ- -----