ଦାସିଆ ବାଉରୀ ଓ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ

ଜଗା ପାଇଁ ବାଲି ଦାସିଆ ପକ୍ବ ଆମ୍ବ କିଣିଛି ,

ସୁସ୍ୱାଦୁ ଆମ୍ବକୁ ଗଣ୍ଠିଲି କରି ବାନ୍ଧି ଧରିଛି ।

ଅଖିଆ ଅପିଆ ଆସିଛି ଧାଇଁ ଆମ୍ବକୁ ଧରି ,

ହୃଦ ଆତ୍ମା ଚାହେଁ ଜଗାକୁ ଦେବି ହାତରେ ଭରି ।

ଅରୁଣ ସ୍ତମ୍ଭରେ ନିକଟେ ରହି କହେ ଦାସିଆ,

ସ୍ନେହ ଶରଧାରେ ଆଣିଛି ଜଗା ଆମ୍ବ ତୁ ଖାଆ ।

ଚାହୁଁ ଚାହୁଁ ତାଆ ହାତରୁ ଆମ୍ବ ଅଦୃଶ୍ୟ ହେଲା ,

ସ୍ଵୟଂ ପରଂବ୍ରହ୍ମ ହସ୍ତକୁ ଦେଖି ପ୍ରଣାମ କଲା ।

ଦାସିଆ ଭକ୍ତିରେ ସେବକ ମାନେ ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ହେଲେ , ସିଂହାସନେ ଟାକୁଆ ଚୋପା ପଡିଥିବା ଦେଖିଲେ ।

ଏଭଳି ଘଟଣା ଦେଖିକି ପଣ୍ଡା ବିସ୍ମିତ ହେଲେ ,

ଦାସିଆ ବାଉରୀକୁ ସର୍ବେ ଧନ୍ୟ ଧନ୍ୟ କହିଲେ ।

ଭାବ ବିନୋଦିଆ ଠାକୁର ତୁମ୍ଭେ ଭକ୍ତ ବତ୍ସଳ ,

ଭକ୍ତ ପାଇଁ ପ୍ରଭୁ କାହିଁକି ହୁଅ ଭାବ ବିହ୍ୱଳ ।

କଅଣ କେଜାଣି ପାଉଛ ତୁମ୍ଭେ ଭକତ ଠାରୁ ,

ତୁମ୍ଭକୁ ଜଣା ତ ମୋତେ ଅଜଣା ହେ ମହାମେରୁ ।

ଦାସିଆ ଭକ୍ତିରେ ଶ୍ରୀ ଜଗନ୍ନାଥ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ହେଲେ,

ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଭକତ ମର୍ଯ୍ୟାଦା ତାଙ୍କୁ ସମର୍ପି ଦେଲେ ।

ଶ୍ରୀ କଳାମାଧବ ଦାସିଆ ପ୍ରତି ପ୍ରସନ୍ନ ହେଲେ,

ନୀଳଚକ୍ର ମଧ୍ୟେ ଦଶାବତାର ଦେଖେଇ ଦେଲେ ।

ପ୍ରମାଣ ଦ୍ୟନ୍ତି ଶ୍ରୀମନ୍ଦିର ମଣି ଚକାନୟନ ,

ଜାତି ବଡ଼ ନୁହେଁ ବଡ଼ ତ ଏଠି ଭକତ ଜନ ।