ଛନ୍ଦାପୟରଙ୍କୁ ପଦେ

  ମାଟିକୁ ତ ଛୁଇଁ କାହାଣୀ ବଖାଣେ

  ଏ ପାଦ ଦୁଇ

  ଦିଗ ଚଉଦିଗ ବୁଲୁଛି ଘୁରୁଛି

  ଏ ପାଦ ପାଇଁ ।

  ପାଦ ପାଇଁ ମୁଁ ତ ଅଣ୍ଟାକୁ ସଳଖି

  ହେଉଛି ଠିଆ

  ଦୁନିଆ ଦେଖୁଛି ଦୁନିଆ ବୁଲୁଛି

  ଫୁଲେଇ ହିଆ।  

  ମାଆ ହାତ ଧରି କୁନି ପାଦ ମୋର

  ଚାଲି ଶିଖିଲା

  ଠୁକୁଠୁକୁ ହୋଇ ଘର ଅଗଣାରେ

  ଘୁରି ବୁଲିଲା ।

  ସମୟ ସାଥିରେ ତାଳଦେଇ ମୁଁ ତ

  ପାଦ ମିଳେଇ

  ପାଦ ମୋର ଗଲା ଆଗକୁ ଆଗକୁ

  ନିତି ଆଗେଇ ।

  ପାଦଛନ୍ଦି କେତେ ନାଚ ମୁଁ ନାଚିଲି

  ଝୁମି ମୁଁ ଗଲି

  ଦଉଡିଲି ପୁଣି ଖୁସିହୋଇ କେତେ

  ଡିଆଁ ମାରିଲି ।

  ରାତି ନପାହୁଣୁ ପାଦ ଦୁଇ ମୋର

  ହୁଏ ଚଞ୍ଚଳ

  ନିରବି ଯାଏସେ ଆଖିରେ ହୋଇଲେ

  ନିଦ ବହଳ ।

  ବୟସତ ଯେବେ ପାଦ ଦୁଇକୁ ମୋ

  କରିବ ବାଦ

  ମନ ଆଦେଶକୁ ମାନିବନି ପାଦ

  ହଜିବ ନିଦ ।

  ଛନ୍ଦାପୟରଙ୍କୁ ଯୋଡି ହାତ ସଦା

  କରେ ମିନତି

  ସଚଳ ରଖିବ ମହାପ୍ରଭୁ ମୋର

  ପାଦକୁ ନିତି ।

  ଦୟାକର ପ୍ରଭୁ ଉଡିଯିବାଯାଏ 

  ଏ ପ୍ରାଣ ପକ୍ଷୀ 

  ଚାଲୁଥିବି ମୁଁ ତ ବୁଲୁଥିବି ମୁଁ ତ

  ନପଡି ଥକ୍କି ।

  ଛନ୍ଦ କି କପଟ କରି ବନି ପ୍ରଭୁ 

  କେବେ ମୋଠାରେ

  ଛାଡିଗଲେ ଜୀବ ଛନ୍ଦିଦେବ ତୁମ 

  ଛନ୍ଦା ପୟରେ ।