ବର୍ଷା ଭିଜା ସେଇ ମାଟିର ମହକ

ଆଦ୍ୟ ଶ୍ରାବଣର ଅସରା ବର୍ଷାରେ

ଭିଜି ଭିଜି ଦିନେ ଗଲି

ନିରୁତା ଉତ୍ସାହ ମନେ ଭରି ଦେଇ

ନିଜକୁ ସୁଦୃଢ କଲି l

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥରେ ହେଲି ଆନମନା 

ପ୍ରତିକୂଳ ସ୍ଥିତି ନେଇ

ବର୍ଷା ଭିଜା ସେଇ ମାଟିର ମହକ

ହୃଦୟକୁ ଗଲା ଛୁଇଁ l

ସାଇତା ସ୍ମୃତିର ଶ୍ୱେତ ପୋଥିଟିଏ

ଖୋଲିଗଲା ଆପେ ଆପେ

କହିଗଲା ସେତ ଶ୍ରବଣରେ ମୋର

ସ୍ମୃତି ଭିଜା ବାର୍ତ୍ତାଳାପେ l

ସେହି ପିଲାଦିନ ପଡିଆ ପ୍ରାନ୍ତରେ

ସାଥୀ ମେଳେ ଖୁସି ଖେଳ

ଗଡ଼ିଗଲା କାହିଁ ସମୟ ସ୍ରୋତରେ

ଭାବିବାକୁ ନାହିଁ ବେଳ l

କେତେଯେ ଭିଜିଛୁ ବରଷା ବାରିରେ

ଯିବା ଆସିବାର ପଥେ

ନଥିଲା ଖାତିରି ଅବା ଭୟ ଟିକେ

ଯାତ୍ରା ଦୃଢ଼ ମନୋରଥେ l

ଭିଜିଛି ବି କେବେ ବହି ବସ୍ତାନିର

ସୁକୋମଳ ଅଙ୍ଗ ରାଶି

କେତେ ଯତନରେ ମାଆ ପୁଣି

ତାକୁ ଶୁଖାଇଛି ବସି ବସି l

କେତେ ଆଦରରେ ଶରୀରକୁ ମୋର

ପଣତରେ ପୋଛିଦେଇ

ଆକଟ କରିଛି ଥଣ୍ଡା ଜ୍ଵର ହେବ

ଆଉ ଓଦା ହେବୁନାହିଁ l

ସେଇ ବେଳ ଆଜି ସ୍ମୃତି ପାଖୁଡ଼ାରୁ

ଝଡ଼ି ଝାଡ଼ି ଯାଏ ଧୀରେ

ମାଆର ଶରଧା ସ୍ନେହଭିଜା ବାଣୀ 

ଅଛି କାହିଁ କେତେ ଦୂରେ l

ନିଜେ ଆଜି ପୁଣି ମାଆଟିଏ ହେଇ

ସନ୍ତାନ ସ୍ନେହରେ ଭିଜି

ଭୁଲି ଯାଏ ନିଜ ଦୁଃଖ ଓ କଷଣ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କର୍ମରେ ମଜ୍ଜି l

ଚାହିଁ ଦେଖେ ପୁଣି ସେଇ ବର୍ଷାପାଣି

ବହିଯାଏ ଗାଆଁ ଦାଣ୍ଡେ

ଭିଜି ଭିଜି ପିଲା ଡଙ୍ଗା ଭସାଅନ୍ତି

କାଗଜରେ ଖଣ୍ଡେ ଖଣ୍ଡେ l

ଆଜି ଏ ବରଷା ଅନେକ ସ୍ମୃତର

ଶେଫାଳି ପରାଏ ଆସେ

ମନ ପ୍ରାଣକୁ ମୋ ସୁଗନ୍ଧିତ କରି

ଲୁଚି ଲୁଚି ସିଏ ହସେ l

ବୟସର ଏଇ ଅପରାହ୍ଣରେ

ଭିଜୁନି ଆଉ ମୁଁ କାହିଁ

ଭବ୍ୟ ଚେତନାରେ ଭିଜିବାକୁ ଖାଲି

ମନ ମୋ ଦେଉଛି କହି l

ପ୍ରଭୁ ଜଗନ୍ନାଥ ହେଇଛି ମୁଁ କ୍ଲାନ୍ତ

ନାରୀଚିକା ପଥେ ଭିଜି

ଛାଡ଼ି ମୋହମାୟା ମନ ମୋ ଚାହୁଁଛି

ତୁମ ଠାରେ ଯିବି ହଜି l