ବନ୍ଧୁ ସିଏ

ବନ୍ଧୁ ସିଏ ଯିଏ ହାତ ଛାଡେ ନାହିଁ

ଆନନ୍ଦ, ବିଷାଦ କାଳେ,

ଶ୍ମଶାନ ର ସାଥୀ ରାଜ ଦ୍ବାରେ ମିଳେ

ସ୍ନେହ ର ଅମୃତ ଢାଳେ ।

ନ ଡାକିଲେ ଆସେ ଅଭିମାନ ନାହିଁ

ଉତ୍ସବ ବ୍ୟସନ ଦିନ, 

ଅକାତରେ ଦିଏ ଯାହା ଅଛି ତା'ର

ନ ହଉଇ ଅବସନ୍ନ ।

ଦୂରୁ ଦେଖି ହସେ କୋଳାଗ୍ରତ କରେ

କହେ ମିଠା ମିଠା କଥା,

ତାହାରି ପରଶେ ଦୁଃଖ ଦୂର ହୁଏ

ଦୂରେ ଚାଲି ଯାଏ ବ୍ୟଥା ।

ଅଦ୍ୱିତୀୟ ସିଏ ହୃଦ ତା' ଉଦାର

ଲହୁଣି ନୁହେଁ ତା' ସମ, 

ଆହାର ବେଭାର ଅତି ମନୋରମ

ମଣିଷ ମଧ୍ୟେ ଉତ୍ତମ ।

ଗୁପତ ରଖଇ ପ୍ରକଟ ନ କରେ

ବନ୍ଧୁ ଯାହା କହିଥାଏ,

ଭାଇ ସମ କେବେ ସାଙ୍ଗ ନ ଛାଡ଼ଇ

ଲଢିଥାଏ ଶେଷ ଯାଏ ।

ଏପରି ସଖା ଯେ ବିରଳ ଏ କାଳେ

ଏହା ଆଈମା କାହାଣୀ,

ସମସ୍ତେ ନିଅନ୍ତି କେହି ନ ଦିଅନ୍ତି

ମୁଖରେ ମଧୁର ବାଣୀ ।