ବିଦାୟ ଲତାମଙ୍ଗେସକର୍

ହେ ପ୍ରିୟ ଶିଳ୍ପୀ ଲତା ମଙ୍ଗେସକର,

ଆଜି ତୁମେ ଚାଲିଗଲ ଆର ପାର ।

ଦିନେ ନା ଦିନେ ତ ଏହା ହେବାର ହିଁ ଥିଲା,

କାହିଁ ପାଇଁ ଦେଶବାସୀଙ୍କ ମନରେ ଏତେ ମାୟା ।

ମନେ ପଡେ ଜୀବନର ଆରମ୍ଭରେ ମୋର,

ତୁମର ଗୀତ ଭରି ଦେଇଥିଲା ମନ ମୋର ।

ଆଜି ତୁମେ ନଥିଲେ ବି ତୁମର ସଂଗୀତ, 

ଭରି ଦେଇ ଅଛି ମନରେ ଆନନ୍ଦ ।

ମୋ ଝିଅର ପିଲାବେଳେ ଯେବେ ନ ଆସେ ନିଦ ।

ମା ତାର ଶୁଣାଉ ଥିଲା ତୁମ ଗୀତ ।

ଆଜି ତୁମେ ନାହଁ ହେଲେ ତୁମ ଗୀତ ମାନ,

ଦିଏ ଶାନ୍ତି କେତେ କେତେ ଜନେ ଅଗଣିତ ।

ମା ବାପା ନାମ ଦେଇଥିଲେ ତୁମର ଲତା,

ହେଲେ ଜୀବନରେ ଲୋଡ଼ା ନଥିଲା,

କେଉଁ ବୃକ୍ଷ୍ୟର ସାହାରା ।

ଅତୃପ୍ତ ପ୍ରେମ କାହାଣୀ ତୁମ ରହିଲା ଅସମ୍ପୂର୍ଣ ।

ନେଲାନାହିଁ ସେ ପ୍ରେମ ବିବାହର ରୂପ ।

ଗୋଟିଏ ପରିବାର ବିନିମୟେ,

ସାରା ଦେଶକୁ କଲ ତୁମ ପରିବାର ।

ହେଲ ରାଣୀ ତୁମେ 

ଏକ ବିରାଟ ସାମ୍ରାଜ୍ୟର,

ସେ ସମ୍ରାଜ୍ୟର ନଥିଲା ସୀମା ପରିସର ।

ସମୁଦ୍ରର ଲହରୀ ପରି,

ତୁମ କଣ୍ଠର ଲହରୀ,

ଭାସି ଭାସି ଯାଉଥିଲା ଅନେକ ଦୂର ।

ଦେଖାଇ ଦେଲ ତୁମେ ପ୍ରେମ ନୁହେଁ,

ଏତେ ସଂକୀର୍ଣ୍ଣ ।

ଦେହ।ତିତ ପ୍ରେମ ଠାରୁ ଇନ୍ଦ୍ରିୟ।ତୀତ ପ୍ରେମ,

ଈଶ୍ୱରରେ ବିଲୀନ ହେବାର ସେ ପ୍ରେମ ।

ନିତ୍ୟ ଆଉ ଅନିତ୍ୟ ଦୁଇ ସମାନ୍ତର ରେଖା, 

ଛୁଇଁ ପାରେ କେବଳ ସେ ଭାବର ଆବେଶେ 

ଐଶ୍ୱର୍ଗିୟ, ନୈଷର୍ଗିୟ ପ୍ରେମର ପ୍ରକାଶ,

ପ୍ରମାଣ କରିଦେଲା ସଂଗୀତ ତୁମର ।

ଉତ୍ସବ କରୁ ଆମେ ରାଧାକୃଷ୍ଣ ପ୍ରେମେ. 

ଦିନେତ ଉଡ଼ିଯିବ ଶ୍ୱାସ ସଭିଙ୍କର, 

ବିଲୀନ ହେବ ସେ ଶ୍ଵାସ, ଶ୍ୱାସ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ।

ଦେବୀ ସରସ୍ବତୀକୁଂ କରି ଆରାଧନା,

ନେଇ ତାଙ୍କ ଆଶୀର୍ବାଦ ବୀଣା ଜିଣା ଗଳା,

ସାରା ଦେଶକୁ କରିଥିଲା ମନ୍ତ୍ର ମୁଗ୍ଧ,

ଜୀବନର କେତେ ଦୁଃଖ ଆଉ ସୁଖର ସମୟ ।

ଦେଶର ଅଗଣିତ ଜନେ,

ହଜାଇ ଥିଲେ ନିଜକୁ ତୁମ ତାଳ ଆଉ ସ୍ଵରେ ।

ସେ ସ୍ୱର ଆଉ କେବେ ଫେରି ଯେ ନପାରେ ।

କର୍ମ ଥିଲା ଏ ଜୀବନେ ତୁମର,

ଅତି ସୁନ୍ଦର ଆଉ ଅତୁଳନୀୟ ।

ତୁମ ହସ ହସ ମୁହଁ ମନେ ପଡେ,

ଆଉ ସେ ହସ ଦେଖିବୁନି କେବେ ।

ରହିଗଲା ସ୍ମୃତିର ପୃଷ୍ଠାରେ,

ଅତି ସୁନ୍ଦର ଆଉ ଆଦରଣୀୟ ଭାବେ ।

କେବେ ଲତାରୁ ତୁମ ଆତ୍ମା,

ପାଲଟି ଗଲା ତୀର ।

ଦେବ ଧ୍ଵନି ଓଁ କୁ କରି ଧନୁ,

ପରମାତ୍ମା ଦିଗେ ବିନ୍ଧି ଦେଲ ।

ତୁମ ଆତ୍ମା ରୁପି ତୀର,

ଲକ୍ଷ ତୁମ ନହେଲା ଅବ୍ୟର୍ଥ ।

ପରମାତ୍ମା ସଙ୍ଗେ ହେଲ ଯେ ବିଲୀନ ।

ସମସ୍ତକୁଂ ଶୋକ ସାଗରେ ଭସାଇ ।

କରିବୁନି ଶୋକ ତୁମ ପାଇଁ

ତଥାପି କରେ ପ୍ରାର୍ଥନା ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କୁ,

ଶକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ସବୁ ଦେଶ ବାସୀଙ୍କୁ,

ଏ ଦୁଃଖ ସମୟ ଅତିକ୍ରମ କରିବାକୁ ।