ବିଚ୍ଛେଦର ଜ୍ୱାଳା

 

ତୁମେ ମନେପଡ଼ ରାତିର ଶେଜରେ

       ଆଖି ପତା ନଏଁ ନାହଁ,

ତୁମ ବିରହର ଯନ୍ତ୍ରଣା ପ୍ରାଣରେ

       ନୀରବରେ ଯାଏ ସହି |

ଛାଇ ନିଦ ଟିକେ ଆଖିକୁ ଆସିଲେ

       ସପନେ ଦେଉଛ ଡାକି,

ତୁମ ବିନା ପ୍ରିୟା ବଞ୍ଚି ହେଉନାହିଁ

       ସମୟ କେବଳ ସାକ୍ଷୀ |

ବୁଝିଲନି ମୋତେ ଅଭିମାନେ ତୁମେ

      ମୋତେ ଛାଡି ଚାଲିଗଲ,

ଜାଣେନା କାହିଁକି କେଉଁ କାରଣରୁ

      ମୋତେ ତୁମେ ପରକଲ |

ତୁମ ବିନା କେହି ହୃଦୟେ ମୋହର

      ନେଇନି ପ୍ରିୟାର ସ୍ଥାନ,

ତୁମ ପ୍ରୀତି ରଙ୍ଗ ଏବେ ବି ସେମିତି

      କେବେ ହେବନାହିଁ ମ୍ଳାନ |

ବଞ୍ଚି ବି ମରୁଛି ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ

       ବେଦନାର ଶରାଘାତେ,

ଜୀବନର ଏହା ତିକ୍ତ ଅନୁଭୂତି

       ସରିବ ମରଣ ସାଥେ |

ତଥାପି ମନର ଆଶା ମଉଳୁନି

      ହୃଦୟେ ବଞ୍ଚିଛ ତୁମେ,

ବିଳମ୍ବ ହେଲେ ବି ବୁଝିବ ନିଶ୍ଚୟ

      ପୁଣି ମିଶିଯିବା ଆମେ |

ସମୟ ନିଶ୍ଚୟ ବଦଳାଇ ଦେବ

      ଦିନେ ନା ଦିନେ ତ ମନ,

ଚାହିଁ ରହିଥିବି ସେ ଦିନକୁ ପ୍ରିୟା

      ନଥିବ ଯେ ଅଭିମାନ |

ଘର କରିଥିଲେ ସଂସାର ଭିତରେ

      ପଥର ପଡିଲେ ସହି,

ତୁମେ କିନ୍ତୁ କିଛି ସହିଲନି ବ୍ୟଥା

      ଚାଲିଗଲ ଦୁଃଖ ଦେଇ |

ଜାଣିଥିଲି ତୁମେ ଭାରି ଅଭିମାନୀ

      ତୁମ ସ୍ୱାଭିମାନ ପାଇଁ,

ତଥାପି ତୁମେ ବି ଦୁଃଖେ ରହିଥିବ

      ବିରହ ବେଦନା ସହି |