ଭୁଲିବାନି କେବେ ପିତାମାତାଙ୍କୁ

ଚଳନ୍ତି ଦେବତା ପରା ପିତାମାତା

ଆମ ଗୃହ-ମନ୍ଦିରରେ

ଆଶୀର୍ବାଦ ହାତ ରହିଥାଏ ସଦା 

ଆମରି ମଥା ଉପରେ ।

ମାଆ ଆମ ପାଇଁ ହୋଇଲେ ବସୁଧା 

ପିତା ଆକାଶଠୁ ବଳି

ସେନେହ ଆଦରେ ଅତି ଯତନରେ

ଥାଆନ୍ତି ଆମକୁ ପାଳି ।

ଅଳି ଅଝଟକୁ ପୂରା କରିବାକୁ

ନିତି କର୍ମ ସାଥେ ଯୁଝି

ଭୁଲି ଯାଇଥାନ୍ତି ନିଜକୁ ସେ ଦୁହେଁ

କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ପଥକୁ ହେଜି ।

ସୁଶିକ୍ଷା ସଂସ୍କାର ଭରିଣ ଅନ୍ତର 

ଠିଆ ଦୁନିଆଁ ଦାଣ୍ଡରେ 

ବିଶାଳ ହୃଦୟ ତୋଳେ ଜୟ ଜୟ

ନିଇତି ଆମ ସୁଖରେ ।

ଶୁଝି ନପାରଇ ଜୀବନରେ କେହି

କେବେ ପିତୃମାତୃ ଋଣ

ଯେତେ ବି ସେବିଲେ ଊଣା ପଡ଼ିଥାଏ

ଅତୁଳନୀୟ ସେ ଦାନ ।

ନିଜ ଜୀବନରେ ଯେବେ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ

ହୁଅନ୍ତି ତାଙ୍କ ସମାନ

ଅନୁଭବ କହେ କେତେ କଷ୍ଟ ସତେ

ପିଲା ଲାଳନପାଳନ ।

ଅନୁଭବୀଟିଏ ହୋଇ ବି କେତେକ

ଅଧମ ନିତିକୁ ବରି

ମଣିଥାନ୍ତି ହେୟ ନିଜ ପିତାମାତା

ନିଗାଡ଼ି ଯାତନା ବାରି ।

ହୃଦୟ ତାଙ୍କର ବିଳପେ ନାହିଁ କି

ନିଜ ଅନୁଭବ ବେଳେ

ତଥାପି କିମ୍ପାଇ ନିର୍ଦ୍ଦୟ ହୁଅନ୍ତି

ନିଜ ପିତାମାତା ସ୍ଥଳେ ?

ନହୋଇ କୁପୁତ୍ର ହୋଇଲେ ସୁପୁତ୍ର

କୋଳେ ଜନମ ସାର୍ଥକ

ନେବାରେ ଶପଥ ହେବା ପାଇଁ ଜଣେ

ରାମଚନ୍ଦ୍ର ପୂଣ୍ୟଶ୍ଳୋକ ।

ପାଳି ପୁତ୍ର ଧର୍ମ କରୁଥିବା କର୍ମ

ନଭୁଲି ପିତାମାତାଙ୍କୁ

ଅବଶୋଷ କେବେ କାହାର ମନରେ

ରହିବ ନାହିଁ ଆଗକୁ ।