ଭୋକ

ଉଦରର ଭୋକ କରଇ ଅଥୟ

ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଭରି ଦିଏ,

ମୁଠେ ଦାନା ପାଇଁ ଏ ମାନବଜାତି

ଅହରହ ଧାଇଁଥାଏ ।

ମନ ଭୋକ କେବେ ହୁଏ ନାହିଁ ଶେଷ

ଯେତେ ମିଳେ ସେତେ ଖୋଜେ,

ଆଶାର ପାହାଡ ଦିନୁଦିନ ବଢେ

ପ୍ରାପ୍ତି ପଥଧାରେ ହଜେ ।

କାମନାର ଭୋକ ହରାଏ ବିବେକ

ଅଜ୍ଞ ହୋଇଯାଏ ଜନ,

ମାନସନମାନ ରହେ ନାହିଁ ଧ୍ୟାନ

ବିଚାର ଶକତି ହୀନ ।

ବିଭୂ କୃପାବଳେ ଭକ୍ତି ଭୋକ ମିଳେ

ମନେ ଭରେ ସୁଖ ଶାନ୍ତି,

ମାନବ ଜନମ ହୋଇଯାଏ ଧନ୍ୟ

ଶ୍ରୀଚରଣେ ସଦା ମତି ।

ସେବା ଭୋକ ଯା'ର ହୄଦୟେ ଜନମେ

ମହାନ ହୁଏ ସେ ଜନ,

ବିଭୁ କୄପାବାରି ପଡିଥାଏ ଝରି

ଜୀବନ ହୁଅଇ ଧନ୍ୟ ।