ଭଙ୍ଗା ଦୀପାଳୀ

ଦିନେ ଜଳୁଥିଲି

ଆଉ ବି ଜାଳୁଥିଲି

ଅନ୍ଧାରର ଛାତି ଚିରି

ଆଲୋକ ସଂକେତ ଲେଖୁଥିଲି ।

ଏକମାତ୍ର ସଳିତା ମଧ୍ୟ

ସକ୍ଷମତାର କ୍ଷମତା ପାଇଥିଲା

ଟୋପାଏ ତେଲ ହେଲେ ମଧ୍ୟ

ପରୋପକାରରେ ସେ ଲାଗିଥିଲା ।

କେତେ ଦେବ ଉପାସନାରେ

କେବେ ବା ଗର୍ବ ଗୌରବରେ

କେତେ ବୀର ବନ୍ଦନାରେ

କେତେ ମୃତ କାନ୍ଦଣାରେ ।

ମୋ ବିନା ଅସମ୍ଭବ ଥିଲା

ଅତୀତର ସାନ୍ଧ୍ୟ ଆସର

ମୂକସାକ୍ଷୀ ମୁଁ ଯେ ଅଟେ

ଦାମ୍ପତ୍ୟ ପ୍ରେମ ସମ୍ଭାରର ।

ଭଗ୍ନ ମୋ ଅବୟବ ଆଜି

ମନୋରଥ ତ ଭାଙ୍ଗି ଯାଇନି

ସତରେ ଭଙ୍ଗା ଦୀପାଳି କଣ

କେବେ କାହା କାମରେ ଆସେନି ।