ଭଗ୍ନ ଆଶା

ଅତୀତର ମୋର ସ୍ମୃତି ରୋମନ୍ଥନ

କେବେଠୁ ଯାଇଛି ଶୋଇ,

ଭଙ୍ଗା ସବାରୀରେ ବର୍ତ୍ତମାନ ମୋର

ମସ୍ତକ ଦେଇଛି ନଇଁ ।

ଭବିଷ୍ୟତ ପଥ ଅନ୍ଧାର ସମାଧି

ଦିିଏ ହାଡ଼ମାଂସ ପୋତି,

ନବୀନ ସୁନ୍ଦର ସୂର୍ଯ୍ୟ ଆଲୋକିତ

ମୁଁ ଭାଷାହୀନ ଜ୍ୟୋତି ।

ପ୍ରତିଟି ଜୀବନ ଧୂୂଳିିିପୂୂୂର୍ଣ୍ଣ ବିନ୍ଦୁ

ଜୀବନ ଯାଉଛି ଜଳି,

ଦେହ ଯାଯାବର ଆଶା କ୍ଷଣସ୍ଥାୟୀ

ଅଦିନେ ଭଉଁରୀ ଭଳି ।

ନାନା ଜାତି ରଙ୍ଗ ଭେଜାଲ ହେଲେଣି

କିିିଏ ବା କାହାକୁ ଚିହ୍ନେ,

ଏ ବାଟରେ ଗଲେ ସେ ବାଟ କହୁଛି

କାହିଁ ତୁ ତ ପଡୁନୁ ମନେ ।

ବଞ୍ଚିବା ମରିବା ଏକା ପରିିି ଲାଗେ

ନାହିଁ ଆଉ ବୁୁୁ୍ଦ୍ଧିିିଜ୍ଞାନ,

ଏ କୋଳର ଢେଉ ସେ କୋଳ ଛୁଉଁନି

ଦୁୁଃଖେ ଶୋଏ ମନଜହ୍ନ ।

ସରସ ସୁନ୍ଦର ଭାବ ଲୀଳାମୟ

ଭାବନା ପାଉନି ପ୍ରେମ,

ନିିିରବତା ଦେଖେ ଭୟଙ୍କର ରୂପ

ମୁୁୁଣ୍ଡପିଟେ ଧରା ଧାମ ।

ନିିିୟମ ଶୃଙ୍ଖଳ ସ୍ମୃୃୃତି ରୀତିନୀତି

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଥାଏ ଜଣା,

ସ୍ୱାର୍ଥ ପିଇଯାଏ ସହସ୍ର କାରଣ

ବାଘ ମୁହେଁ ହୋଇ ଟଣା ।

ନାଲିବତୀ ଅଟେ ବିପଦ ସଙ୍କେତ

ସବୁଜ ଅଟଇ ଶାନ୍ତି,

ସବୁ ଜାଣି ଏଠି ନ ଜାଣିଲା ପରି

ଓଲଟି କରନ୍ତି ବାନ୍ତି ।