◆ ବାରବାଟୀ ◆

ମେମୋ ଡି ଏମ୍ ୟୁ ଗାଡ଼ିରେ

ଭୁଲରେ ସେ ଦିନ ବସିଲି ।

ବ୍ରହ୍ମପୁରକୁ ନ ଫେରିପାରି

କଟକ ଷ୍ଟେସନେ ଫସିଲି ।।

ବାହାର ପଟଟି ଦୁର୍ଗାକାରରେ

ଖୁବ୍ ସଜେଇ ହୋଇଛି ।

ପୂରୁବ କଥାକୁ ସୁମରଣା କରି

ମଥା ମୋ ଘୁରି ଯାଉଛି ।।

ମୁଁ ଓଡ଼ିଆ ମୋର ଜାତି ବଳୁଆ

ଝୁକେ ନାହିଁ ପାଦ ତଳେ ।

ମୋ ପ୍ରଭୁ ପାଶେ ସେବକ ଭାବରେ

ବୋଲ ମନେ ନମ୍ର ଭାବେ ।।

ଅଭାବ ଦେଖାଇ ସ୍ଵଭାଵ ମାରେନି

ମାରେନି ଶତ୍ରୁ ଭୟରେ ।

ଆଳସ୍ୟକୁ ଛାଡି ବିଦ୍ୟା ସାଧନାରେ

ଜିଣେ ସାରା ଜଗତରେ ।।

ପରାବାର ସମ ବିଶାଳ ହୃଦୟ

ଅଦ୍ରୀ ସମ ଦୃଢ଼ ମନ ।

ଭାସ୍କର ସମ ତେଜିୟାନ ଆମେ 

ରକ୍ତବଳେ ବୀରାସନ ।।

ଇତିହାସ ଯାହାର ସାକ୍ଷ ପ୍ରମାଣ

ସେ ମାଟିରେ ଆମେ ଜାତ ।

ବିଦେଶୀ ଛାତିରେ ଅଦ୍ୟପି ରହିଛି

ଦୁର୍ଗ କମାଣର ଗର୍ତ୍ତ ।।

ବାରବାଟୀ ନାମେ କ୍ରୀଡାଙ୍ଗନାଟିଏ

ଅଦ୍ୟପି ରଖିଛି ଟେକ ।

ମୁକୁନ୍ଦ ଦେବଙ୍କ ମୁକ ସାକ୍ଷୀ ସାଜି

ବାରତା ଦେଉଛି ଦେଖ ।।

ଏଥି ପାଇଁ ବୋଧେ ବାଟ ହୁଡ଼ି ଆସି 

ପହଞ୍ଚିଲି କଟକରେ ।

ପଛକଥା ସବୁ ନୟନେ ଭାସୁଛି

ସମୟ ଯେତିକି ସରେ ।।