ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା

ସ୍ବପ୍ନ କି ବାସ୍ତବ ଜାଣିପାରିଲିନି

     ମଧୁଭରା ଥିଲା ବେଳା,

ଜହ୍ନର ଜୋଛନା ଶୀତଳତା ଭରି

     ଝରି ଝରି ଯାଉଥିଲା |

ଶରତ ଆକାଶେ ଧଳା ମେଘ ସବୁ

     ଦୂରେ ଦୂରେ ଭାସୁଥିଲେ,

ଜହ୍ନକୁ ଛୁଇଁବା ଇଛା ମନେ ଭରି

     ଜହ୍ନ ଆଡେ ଚାଲିଥିଲେ |

ନିରୋଳାରେ କେଉଁ ମାଟିରେ ତିଆରି 

    ରାସ୍ତାରେ ମୁଁ ଚାଲୁଥିଲି,

ଅଜଣା ରାସ୍ତାଟି ଲାଗୁଥିଲା କିନ୍ତୁ

    ପରିଚିତ ମୋର ବୋଲି |

ଚାଲୁ ଚାଲୁ ମୁଁ ଯେ ଶୁଣିଲି ମଧୁର 

     ଘୁଙ୍ଗୁର ଶବଦ ବାଜେ,

ନାଚୁଛି କିଏ ସେ ରାତିରେ ଗୋପନେ

     ନିକାଞ୍ଚନ ଏଇ ପଥେ |

ଚାଁହୁଥିଲା ମନ ଦେଖିବାକୁ ତାକୁ

     ଦେଖିବାକୁ ତାର ନାଚ,

ଶବ୍ଦ ଆସୁଥିବା ଦିଗକୁ ଚାଲିଲି

     ନ ଭାବି ମୁଁ ଆଗ ପଛ |

କିଛି ଦୂର ପରେ ଦେଖିଲି ଝିଅଟେ

     ନାଚୁଥିଲା ପ୍ରାନ୍ତରରେ,

ମୋତେ ଦେଖିବାରୁ ହସି ସେ ଡାକିଲା

     ପ୍ରୀତି ମଧୁଭରା ସ୍ଵରେ |

ଦେଖିଲି ନିରେଖି କୁଆଁରୀ କିଏ ସେ

     ରୂପ ତାର ମନଲୋଭା,

ରକ୍ତ ହଳଦୀର ରଙ୍ଗ ତା ଦେହଟା

     ଜୋଛନାରେ ଫୁଟେ ଆଭା |

ପାଖକୁ ଯାଇ ମୁଁ ପଚାରିଲି ତାକୁ

     କେଉଁଠି ତୁମର ଘର,

ରାତିରେ କାହିଁକି ନାଚୁଛ ଏଠାରେ

     କାହାପାଇଁ ଅଭିସାର |

ହସି ଶୁଣୁଥିଲା ବିମୁଗ୍ଧ ଅନ୍ତରେ

      ବିଶ୍ୱାସ ଭରି ସେ କେତେ ,

କହିଲା ମଧୁରେ ନାମ ମୋ ଶେଫାଳୀ

      ପ୍ରଭାତରେ ଝଡି ପଡେ |

ତୁମପରି ଜଣେ ଭାଇ ମୋର ଥିଲେ

      ସାଥି ହୁଅନ୍ତାନି ନିଶା,

ସୀମନ୍ତିନୀ ହୋଇ କାହା ପ୍ରଣୟିନୀ

      ହେବାପାଇଁ ଥିଲା ଆଶା |

ଆଖିରୁ ତାହାର ଝରି ପଡୁଥିଲା

       ବେଦନାରେ ସିକ୍ତ ଲୁହ,

ହୃଦୟରେ ଚାପି ପାରୁ ସେ ନଥିଲା

       ଉଠି ଆସୁଥିବା କୋହ |

କହିଲା ଦୁଃଖରେ ଶୁଣ ଭାଇ ଥରେ

       ଜୀବନ ମୋ ଦୁଃଖ ଭରା,

ସଂସାରର କଥା ବୁଝିବା ଆଗରୁ

       ନିରବୀ ଗଲି ମୁଁ ପରା |

ନଷ୍ଟ ପୁରୁଷଙ୍କ ଆଖିରେ ପଡିଲି

       ମାରିଦେଲେ ଭୋଗ ପରେ,

ସେହିଦିନ ଠାରୁ ଅତୃପ୍ତ ଆତ୍ମା ମୋ

        ନିଶିଥରେ ନୃତ୍ୟ କରେ |

ଭୟ କରନାହିଁ ଭାଇ ମୁଁ ତୁମକୁ

        କହିଲି ମୋ ମନକଥା,

ଶାନ୍ତି ହେଲା ଆତ୍ମା ଚାଲିଯିବି ଏବେ

        କହିବାରୁ ସବୁ ବ୍ୟଥା |

ହସି ହସି ସିଏ ଚାଲିଯାଉଥିଲା

         ହାତ ଯୋଡ଼ିଥିଲା ମୋତେ,

ଶୂନ୍ୟ ଶରୀର ତା ଶୂନ୍ୟେ ମିଶିଗଲା

          ଚାହିଁଥିଲି ତାର ପଥେ ।