ଅଶ୍ରୁ
ଅଶ୍ରୁ
ଦିଟା ସାଗର ଧାର
ପାଖେ ପାଖେ ବହୁଥାନ୍ତି
କେତେବେଳେ ଖୁସିରେ
ଆଉ ପୁଣି ଦୁଃଖରେ
ବହି ପଡନ୍ତି
ବେଶୀ ଟିକେ ଅସହାୟ ହୋଇପଡିଲେ
ଭରସା ହରାଇଲେ
ହାତ କାତ ନପାଇଲେ
ପରିସ୍ଥିତି ଅଣାୟତ ହେଲେ
ଏହାର ସୁଅ ବେଗ ବଢିଯାଏ
ବେଶୀ ନିଃଶବ୍ଦେ
କମ୍ କିନ୍ତୁ ଶବ୍ଦ କରନ୍ତି
ଅଭିମାନରେ ଏ ଧାର
ଗୋଟେ ଛାତି
ଆତ୍ମାକୁ ତିନ୍ତାଇ ଦିଅନ୍ତି।
ଭାରି ଆପଣାର
ଗୋଟା ପଣେ ଡୁବାଇ ଦେଲେ
ଫାଟି ଯାଉଥିବା ଛାତି
ଟିକେ ଉଶ୍ୱାସ ଲାଗେ
ପଣତ କାନି
ଏ ଧାର ପୋଛି
ପଛକୁ ପକାଇ ଦିଏ
କେବେ କେବେ ଲୁଚାଏ
କାଇଁ ନାଇଁ ତ
ପୋକଟା ପଡି ଯାଇଥିଲା
ଧୂଆଁ ବାଜିଲାତ
ଏମିତି ବାହାନା କରି
ବଞ୍ଚୁଥାଏ।
ଅତି ଆପଣା ପଣରେ "ଏ"
ଏକାତ୍ମ ହୋଇ ଯାଆନ୍ତି
ସୁଖେ ବା ଦୁଃଖେ
ଛାଇ ହୋଇ ରହିଥାନ୍ତି
ଖୁସିରେ କାକର ବିନ୍ଦୁରୁ
ମୁକ୍ତା ପାଲଟି ଯାଆନ୍ତି
ଦୁଃଖରେ
ହିମାଳୟ ବରଫ ଶୃଙ୍ଗ
ଥାଆନ୍ତି କିନ୍ତୁ
କେବେ "ଆଖି ଆକାଶେ"
ତ
କେବେ ହୃଦ ପ୍ରଶାନ୍ତ ମହାସାଗରରେ।।
ଖୁବ୍ ଚିପି ହୋଇ ଥାନ୍ତି
ମୋ ସହ ସେ ମିତଟି
"ଅଶ୍ରୁ"
ତୁମେ ଗୀତ ଗାଅ
କି ଶୀତ ଆଣ
ବେଇମାନୀ କରନି ଜମା
ପ୍ରତାରଣା ଦିଅନି କେବେ
କି ଡିଭୋର୍ସ ଦେଇନ
କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ
ଅତଏବ ତୁମେ ମୋର
କେବଳ ମୋର ଆଜୀବନ
ଗୋଟେ ଆଶ୍ୱାସନା ତୁମେ
ଅଶ୍ରୁ ମୋ ଚିର "ବାନ୍ଧବୀ'
ମୋତେ ବୁଝିଥାଅ
ସେଇ ପାଇଁ ତ ମୋ ପାଖେ ପାଖେ ଥାଅ।