ଅହଂକାର ମାରେ ମଣିଷ ପଣିଆ

ଦାମୀ ଆଭୂଷଣ ପିନ୍ଧିଲେ କି ହେବ

ହୃଦୟଟା ଯଦି କଳୁଷ ମୟ

ବାହ୍ୟ ସୁନ୍ଦରତା କରେନି ସୁନ୍ଦର

ସ୍ୱଚ୍ଛ କର ଆଗ ନିଜ ହୃଦୟ ।

ଲକ୍ଷେ ହୃଦୟରେ ବାସ କରିବାକୁ

ଯଦି ଇଛା ରଖି ଅଛ ମନରେ

ଅହଂକାର ତେଜ ନିଜ ହୃଦୟରୁ

ସମସ୍ତଙ୍କୁ ବାନ୍ଧ ସ୍ନେହ ରଜ୍ଜୁରେ ।

ଅହଂକାର ମାରେ ମଣିଷ ପଣିଆ

ପାପ ପଙ୍କେ ବୁଡ଼େ ଯେ ଅହଙ୍କାରୀ

ଭୁଲ ଠିକ କିଛି ବୁଝି ପାରେ ନାହିଁ

ନିର୍ଦ୍ୱନ୍ଦରେ ସାଜେ ସେ ବ୍ୟଭିଚାରି ।

ଶତ୍ରୁ ହେଲେବି ତା ଅମଙ୍ଗଳ ଚିନ୍ତା

କରନାହିଁ ତୁମ ମନରେ କେବେ

କରନାହିଁ ସ୍ନେହ ଆଦର, ମମତା

ସ୍ୱାର୍ଥ ରଖି ତୁମ ମନରେ ଲବେ ।

କର୍ତ୍ତବ୍ୟରେ କେବେ କରନାହିଁ ହେଳା

ପ୍ରତିଦାନେ ଆଶା ରଖନା ଜମା

ଅଜାଣତେ ଯିଏ କରିଅଛି ଭୁଲ

ନିଜ ଗୁଣେ ତାକୁ କରିବ କ୍ଷମା ।

ଦୁନିଆ କୁ ଦେଖି ବଦଳନି ତୁମେ

ଦୁନିଆ ବଦଳୁ ତୁମକୁ ଦେଖି

ନିଜେ ଭଲ ଥିଲେ ଦୁନିଆଟା ଭଲ

ନିଜକୁ ଟିକିଏ ନିଅ ପରଖି ।