ଅଗଣା

ଘରକୁ ସୁନ୍ଦର ଦିଶଇ ଅଗଣା

ଅଗଣାରେ ଥିଲେ ଦୋଳି

ଦୋଳିଟି ସୁନ୍ଦର ଦିଶୁଥାଏ ସିନା 

ଝିଅ ଥାଏ ଯେବେ ଝୁଲି ।

ଅଗଣା ଆଗରେ ବାଡଟି ସୁନ୍ଦର 

ଲାଗି ଥିଲେ ଫୁଲ ଗଛ

ଜହ୍ନି ଫୁଲ ଫୁଟେ ମୟୂରଟି ନାଚେ

ମେଲେଇ ତାହାର ପୁଚ୍ଛ ।

ଅଗଣା ବାଡରେ ଅପରାଜିତାଟି

କି ସୁନ୍ଦର ମାଡିଥାଏ

ଫୁଲ ଯେବେ ଫୁଟେ ଆଖି ଲାଖି ଯାଏ

ମନ ମୋହି ନିଏ ସିଏ ।

ଗୋମୟରେ ଅଗଣାଟି ଲିପା ଥିଲେ

କେଡେ ସୁନ୍ଦର ସେ ଦିଶେ

ଅଗଣାରେ ପୂଜା ଯେବେ ଚାଲିଥାଏ

ମହ ମହ ହେଇ ବାସେ ।

ଅଗଣେ ରଙ୍ଗୋଲୀ ଝୋଟି ପଡେ ଯେବେ

ଆଖି ଟାଣି ନିଏ ସିଏ

ପଲକ ପଡେନି ଚାହିଁ ରହି ଥାଏ

ମନେ ଖୁସି ଖେଳି ଯାଏ ।

ଏଇ ଅଗଣାରେ ପିଲା ଖେଳୁ ଥାନ୍ତି 

ଝିଅ କେତେ ଖେଳୁ ଥାଏ

ଏଇ ଅଗଣାରୁ ସବାରୀ ଉଠଇ 

ଶାଶୁଘର ଝିଅ ଯାଏ ।

ଏଇ ଅଗଣାରୁ ଉଠଇ କୋକେଇ

ଶେଷ ଯାତ୍ରା ସିଏ ହୁଏ 

ମଶାଣୀ ଭୂଇଁର ମୁଠାଏ ପାଉଁଶେ 

ତାର ଖେଳ ସରି ଯାଏ ।

ଏଇ ଅଗଣାରେ ଆରମ୍ଭ ଜୀବନ

ଶେଷ ସମୟ ବି ଇଏ

କେତେ ସ୍ମୃତି ଅନୁଭୂତି ଭରି ଥାଏ

ଭୁଲି ବା ପାରିବ କିଏ ?