ଅବଶୋଷ

ହେ ପ୍ରଭୁ ଚକାନୟନ !

ମୁଁ ତ ଚାହିଁନଥିଲି ଏ ପୃଥିବୀକୁ ଆସିବାକୁ 

କି ତମ ଉପରେ ବୋଝ ହେବାକୁ 

ଅବାଂଛିତର ଆଖ୍ୟା ଦେଇ ମୋ ଭିତରେ ପ୍ରାଣ ସଂଚାରିଲ 

ଜୀବନକୁ ଜାଣିଯିବା ପରେ , ଭୋକର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ସହିବାର ସାହସକୁ ଅତିକ୍ରମ କରିଯିବାପରେ 

ଝିଅର ପରିଚୟ ଭୁଲି ବାହାରିଥିଲି କାମକରିବି 

ପିଠିରେ ବସ୍ତା ନେଇ ଭାବିଥିଲି ବାପାଙ୍କ ପେଟଙ୍କୁ ଦାନା ଦେବି 

ଅବାଞ୍ଚୀତର ପରିଚୟ ନେଇତ ବଞ୍ଚୁଛି 

କୁଆଡେ ଯଦି ସାମାନ୍ୟତମ ସାହାଯ୍ୟ ମତେ ଦେଇଦେବ ସମ୍ମାନ ,

ମାତ୍ର ; ଲକଡାଉନ ସେତକବି ଛଡାଇନେଲା ମୋ ଠାରୁ 

ହେ ପ୍ରଭୁ !

କି ଅପରାଧ ମୋର? 

ଜନ୍ମରୁ ଘୃଣାର ପାତ୍ର ହୋଈ ବଞ୍ଚୁଛି 

ତାପରେ ପୁଣି ଏ ପେଟର ଯନ୍ତ୍ରଣା କିଏ ବୁଝିବ? 

ନିରୁତ୍ତର ହୋଈ ତୁମେ ବସିରହିଲେ ମୁଁ କଣ କରିବି? 

କାହା ଦୁଆରେ ଆଶ୍ରୟ ନେବି? 

ଲକଡାଉନର ଯନ୍ତ୍ରଣାଠୁ ଭଲ ମୃତ୍ୟୁର ନୀରବ ଆନନ୍ଦ ।