ଅଭିମାନୀ ପ୍ରିୟା

ମିଛ ମାୟା ର ସଂସାର,

ତୁମେ ତୋ ନଥିଲ ମୋର ।

ପରହେଇ ଆସି,

କରିଥିଲ ନିଜର।

କର ଅଭିମାନ କେତେ,

ଯେମିତି କୁହୁଡ଼ି ର ଚଳାପଥେ ।

ସ୍ୱପ୍ନ ହେଳା ବାଳି ଘର,

ସୁକୁମାରୀ ମନରେ କେତେ ଅଧିର ।

ପୂଣ୍ଣିମା ରାତିର ଚନ୍ଦ୍ର ତୁମେ,

ଆଲୋକ କର ମନ ଉପବନେ।

ସାଗର ଲହରୀ ତୁମେ,

ଯେବେ ଯିବଛୁଇ ।

ଅଦିନ ଜୁଆର ପରି,

ବସିଥିବି ବାଟ ଚାହିଁ ।