ଅଭାଗା ମଣିଷ

ଅଭାଗା ମଣିଷ ଭାଗ୍ୟକୁ ଆଦରି

ଝୁରୁଛନ୍ତି ଅତୀତକୁ

ଭଲାରେ ଅକାଳ ହେଲୁ ସତେ କାଳ

ନିନ୍ଦୁଛନ୍ତି କପାଳକୁ ।

ପୋଷିଲା ପୁଅଟା ଆଖି ବୁଜିଦେଲା

ବେସାହାରା ବୁଢା ବୁଢୀ

ଅନାଥ ହୁଅନ୍ତି ପିଲାମାନେ କେତେ

ବାପା ମାଆ ଗଲେ ଛାଡି ।

କରୋନାର ଦାଉ ସୁନା ସ°ସାରକୁ

ବେସାହାରା କରିଦିଏ

ଲୁହ ବଖାଣଇ କୋହର କାହାଣୀ

ହୃଦୟ ବିଦାରି ଦିଏ ।

କଞ୍ଚା କି ପାଚିଲା ମାନୁନି କରୋନା

ମାନୁନାହିଁ ଧନୀ ମାନି

ଛୁଇଁ ଦେଲେ ପରା ଛନକା ପସୁଛି

ଜ୍ଞାନ ହରାଉଛି ଜ୍ଞାନୀ ।

ଗାଁ ରୁ ସହର ଦ୍ବିତୀୟ ଲହର

କରୋନା ଯାଉଛି ଚରି

ରାତି ପାହି ନାହିଁ ସକାଳ ଆସିନି

ସପନ ଯାଉଛି ମରି ।

ବେସାହାରା ଙ୍କୁ ତ ସାହାରା ହେବାକୁ

ସାହସ କୁଳୋଉ ନାହିଁ

କରୋନା ର କୋପ ଅଭିଶାପ ହୋଇ

କାଳେ ସେ ଆସିବ ଡେଇଁ ।

ରୋଗ ଯୋଗୁ ସିନା ବେସାହାରା କେତେ

ଭୋଗି ବି ଭୋଗନ୍ତି ଦଶା

ବେପାର ବୁଡିଲା ଚାକିରୀ ତ ଗଲା

ଭାବୁଭାବୁ ଉଡେ ହ°ସା ।

କପାଳକୁ ନିନ୍ଦେ ଅଭାଗା ମଣିଷ 

ପାଦେପାଦେ ଲାଗେ ଡର

କରୋନାର ଦାଉ ଗ୍ରାସେ କାଳରାହୁ

ଚଉଦିଗ ଛାରଖାର ।