ଆଶା ଓ ବିଶ୍ବାସ

ଆଶା ମୋର ବୈତରଣୀ

ବିଶ୍ଵାସ ମୋ ଦୃଢ଼

ଦୁନିଆଁରେ ଭାବିଛି ଲୋ

ତୁହି ପରା ବଡ଼ ।

ଲିଭି ଯାଏ ଆଶା ଦୀପ

ଭାବ ମୋ ଲିଭିନି

ଭକ୍ତି ଘୃତ ଢାଳିଛି ମା

ଦେଖ ଗୋ ଭବାନୀ ।

କାହା ପ୍ରରୋଚନା ମୋତେ

ଭୂଲାଇନି ପଥ

ଆଶା ବିଶ୍ଵାସ ସାଙ୍ଗରେ

ଚଳେ ମୋର ରଥ ।

ମୋର ନେତ୍ରେ ତୋର ଛବି 

ନିତି ଫୁଟୁ ଥାଇ

ଉଦ୍ଦୀପନା ଦେଇ ମୋତେ

ଶକତି ବାଢଇ ।

ହୃଦୟ ଚଟାଣ ପରେ

ପୋତିଛି ମୁଁ ବୀଜ

ଦୁଇ ପତ୍ର ଉଜ୍ଜୀବିତ

ଆଶା ନାମେ ସଜ ।

ତୋର ନାମେ ଆଜି ମାଗୋ

ଫୁଟେ ଏକ ଫୁଲ

ଫୁଲ ନୁହେଁ ସେତ ମାଗୋ

କରୁଣାର ତୁଲ୍ୟ ।

ବୃନ୍ତ ଯେବେ ଆଶା ହୁଏ

ବିଶ୍ଵାସ ସୁମନ

ତହିଁରେ ଦେଖଇ ମାଗୋ

ତୋ ଚନ୍ଦ୍ର ବଦନ ।

ତୁ ଏମିତି ମା'ଟିଏ 

ଦୟାର ସାଗର

ସନ୍ତାନର ଖୁସି ପାଇଁ

ଅସୀମ ଭଣ୍ଡାର ।

ଯେତେବେଳେ ଯେମିତି ମା

ହୃଦୟରୁ ଜପେ

ସହାୟତା ଆସେ ମାଗୋ

ତୋର କେତେ ରୂପେ ।

ଚଣ୍ଡୀ ପୁଣି ଭଦ୍ରକାଳୀ

କରାଳୀ ପାର୍ବତୀ

ତୋ ଶରଣେ ଗଲେ ମାଗୋ

ନଥାଏ ଲୋ ଭୀତି ।

ଅନ୍ଧାରକୁ ଦୃଶ୍ୟ ତୁହି

ଆଲୋକେ ଗୋପନ

ତୋ ନାମ ଧରିଲେ ହୃଦେ

ଚନ୍ଦନ ସମାନ ।

ଦଶଭୁଜେ ଶକ୍ତି ଧରି

ଯେବେ ଆସୁ ଚାଲି

ଦୁଲୁକାଏ ମେଦିନୀ ମା

ଗିରି ହୁଏ ବାଲି ।

ଅଜ୍ଞାନ ମୁଢ ପ୍ରଭାତୀ

ନଜାଣଇ କିଛି

କ୍ଷମା ଦେବୁ ଯେତେ ଦୋଷ

ମୋର ପୂଣ୍ୟ ବାଛି ।