ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ଅମ୍ଳଜାନ

ବନ୍ଧୁତା ମିତ୍ରତା 

ଅବା ଅନ୍ତରଙ୍ଗ ଆତ୍ମୀୟତା

ଚାଣକ୍ୟ ସଜ୍ଞାରେ

 ଅଦୃଶ୍ୟ ଈଶ୍ବରୀୟ ସତ୍ତା ।

ମୋତେ ଲାଗେ ମିଠା- ଖଟା ଅନୁଭବର କଥା

ସୁମଧୁର ସିକ୍ତ-ତିକ୍ତ 

ଏକାମୂବୋଧର ଗାଥା ।

କେବେ କେବେ ଚକ୍ ଚକ୍ 

ଶାରଦୀୟ ଇନ୍ଦୁ ପରି 

ଦୁଃଖ - ଶୋକର ଗଗନେ

ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ଆବଶ୍ୟକ 

କାନ୍ଧଟିଏ ବନିଯାଏ 

ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ମଗଜ ମଗନେ ।

ପୁଣି ବ୍ୟସ୍ତବହୁଳ 

ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟାର ଦୋଛକିରେ 

ଧାରେ ସୂର୍ଯ୍ୟାଲୋକ

 ନେଇ ଆସେ

ଛଳ ଛଳ ଆବେଶରେ 

ସମାଧାନ ସୂତ୍ର ପରି

 ଜଡେଇ-କୁଣ୍ଢେଇ ଧରି ବସେ ।

ମୁରୁକି ହସି 

ହାତ ବଢେଇ ଦିଏ 

ବିଶ୍ଵସନୀୟତାର ସାହାରା

ଜନ୍ମରୁ ଜନ୍ମାନ୍ତର ଯାଏଁ 

ବଳ ଦିଏ ଅନ୍ତରଙ୍ଗତାର

 କଅଁଳ ଖରା ।

ସମସ୍ୟାର ଘୋର 

ଅନ୍ଧାରରେ ଜଳେଇ ଦିଏ

 ଆଶାର କୁଆଁତାରା

ବିବିଧ ପ୍ରସଙ୍ଗ ଜିଜ୍ଞାସା 

ପାଇଁ ସାଥି ବହିଟିଏ

 ଶୟନକକ୍ଷ- ସ୍ନାନାଗାର ।

କେବେ ସ୍ଵପ୍ନର 

ଅସରନ୍ତି ସରଣୀ 

ପ୍ରେମର ନୀଳାମ୍ବୁ ତରଙ୍ଗିଣୀ

ପୁଣି କେବେ ପ୍ରେରଣାର 

ଉଲ୍ଲାସୀ ବାତାୟନୀ

ବଂଚିବାର ଅମୃତ 

ସ୍ରୋତସ୍ଵୀନୀ ।

ବିଚିତ୍ରବର୍ଣ୍ଣ। ଜନ-ମାନସରେ 

ମନ- ଭାବନାରେ 

ମହକିତ ଫୁଲଦାନୀ 

ଅହରହ ସମାଧାନର 

ପେଡି ଧରି 

ମଲ୍ଲିଫୁଲିଆ ହସଧାରେ

 ସ୍ଵାଭିମାନୀ ।

ହେ ବନ୍ଧୁ- ବାନ୍ଧବୀ ମୋର

ସଖା- ସଖୀ ଆଗୁସାର

ହେ ସାଂଗ- ସଂଗିନୀ ମୋର

ସୋଦରୀ- ସହୋଦର ।

ପଙ୍କରୁ ହିଁ ଜନ୍ମିଥାଏ ଇନ୍ଦିବର

ସରସୀ ସୁନ୍ଦର 

ସ୍ଵର୍ଗୀୟ ସମ୍ଭାର

ପଙ୍କିଳ ସତ୍ତାରୁ ଜନ୍ମୁ 

ମହନୀୟ ମାନବୀୟ

 ଗୁଣ -ପୁଷ୍ପ ଶିକୁଳି

ବାନ୍ଧୁ ବିଶ୍ୱାସକୁ 

ସ୍ନେହ ବନ୍ଧନୀରେ ବାରମ୍ଵାର ।

ଏ ଛାର ଜୀବନ 

ଚାରିଦିନର

କରେ।ନାରେ ମହାମାରୀରେ

ଭାରାକ୍ରାନ୍ତ ନାରୀ-ନର

ଶାନ୍ତିର ସନ୍ଦେଶ 

ସଂପର୍କ ଗାଥା 

କର ସମର୍ପିତ 

ବନ୍ଧୁତ୍ୱ ପାରାବାର ।

ଉତ୍ସର୍ଗୀକୃତ କର 

ଆୟ- ଆୟୁ 

ଚାଲିଥିବା ଯାଏଁ ସ୍ନାୟୁ

ଛାତି ତଳ କଥା ଓ 

ବତୁରା ବ୍ୟଥା ବୁଝୁଥାଅ 

ଧାଉଁଥିବା ଯାଏ ବାୟୁ । 

ମହାର୍ଘ୍ଯ ସଂସର୍ଗ 

ହେଉ ଶୁଭଙ୍କରୀ

ଦଳକାଏ ଅଗୁରୁ ଚନ୍ଦନ

ମନ- ମଗଜକୁ 

ସଦା ମିଳୁଥାଉ

ଆଞ୍ଜୁଳାଏ ବିଶୁଦ୍ଧ ଅମ୍ଳଜାନ ।