समर्पण

जाळीत असते वात रात्रंदिवस ,

तिचा मऊशार शुभ्र देह ...

पण दिवा देतो प्रकाश ,

असे म्हणती खुशाल लोक ...

चटके सोसूनही आगीचे ,

असते ती कायम , गंभीर अन् शांत ...

तेवत असते हळूवार मंदपणे ,

इतरांना अर्पिण्या आनंद ...

उद्दाम वा-याच्या झोतापासून ,

स्वतःला कशीबशी ती सावरत असते ...

वेदनेत स्वतःला आर्त भिजवून ,

काळोखाशी सदैव लढत राहते ...

आतातरी दिव्याला कळावं तिचं समर्पण ,

अन् द्यावा त्याने आधार तिला आपुलकीचा ...

कारण ती विझली तर , 

तो ही विझेल कायमचा 

तो ही  विझेल कायमचा ...