पालक

छोटीसी कळी ती , 

       अंगणी उमलून मोठी होते.

आई बाबांचा हात धरुन,

       अंगणी उठते , बसते , धावते , खेळते.

संस्कारांच्या खत पाण्याने ,

     मन कोवळे बहरून उमलते .

कुठे, कसे मग ते पाखरू ? 

    नव्या दिशेला उडून जाते.

राहून जाती मागा वरती ,

   आई ,बाबा तरीही म्हणती.

लेक माझा राहो सुखाने ,

    काही न बोलो त्याला जगाने.

सर्वस्व  माझे तुला दिले मी ,

   दिवस माझे असेच सरले .

आज तुझ्यात मी मला पाहतो,

    पुन्हा नव्याने मला मी जगतो .