कधीच विझले नाही

अंधाराचे विश्व असोनी

कुठे हरवले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही

सोशिक आहे, म्हणून म्हणती

मलाच अबला सारे

दुसर्‍यांच्या हातात कासरा

पदोपदी फटकारे

उद्रेकाला मनातल्या मी

कधी व्यक्तले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही

स्त्रीजन्माच्या आदर्शांचे

ओझे उतरत नाही

पाठीवरती भार पेलणे

साधी कसरत नाही

भोई संसाराची झाले

पण मी थकले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही

नकोत मजला हार तुरे अन्

नकोय वैभव गाथा

जन्मोजन्मी जगले आहे

झुकउन सदैव माथा

बोच मनाला, शल्य स्त्रियांचे

प्रभूस कळले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही

येते मरगळ कधी कधी पण

तीही क्षणीक असते

झटकुन देते नैराश्याला

पुढेच पाउल पडते

कर्तव्याची धुरा वाहता

मनात खचले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही

दहिहंडीला आकाक्षांच्या

चढेन मी फोडाया

युगायुगांच्या घाट्ट शृंखला

निघेन मी तोडाया

उध्दाराचे कांड अहिल्ये!

मनास पटले नाही

ज्योत जरी मी वादळातली

कधीच विझले नाही