काळजा दगड

जीवापार प्रेम मी केले,

त्याची तू जाण ठेवलीस नाही,

काळजावर दगड ठेवून बोलते,

जा तू माझ्या कोणीच नाही.

माझी च शिडी करून,

जो तो शिखर चढतोय.

मी काळजावर दगड ठेवून,

मूर्ती होऊन जगतोय.

पिचणाऱ्याची दुनिया आहे,

झूरूण झूरूण झूरणार किती.

माझ्या काळजा दगड हो,

शून्य होऊन जगायचे किती. 

कलयुगात मी जगते,

अंश्रुना बंधने घालून.

रोज ऐकते हत्या, बलात्कार,

मी काळजावर दगड ठेवून.

रंगल्या गालाचे,

मुके घेणारे रगड आहेत थोर.

ओळख स्वार्था पुरती साधून,

विसरणारे सारेच आहेत चोर.

दगडातून ही देव येईल,

माणसात माणूसकीच नायं.

रस्त्यावर जीव जाणारा पाहून,

वाचविणारा कुणीच नायं.

डोळ्या देखत पाहून अपराध,

मी तो पाहिलाच नाही.

चोर मोकाट सुटलेत,

गरीबांना वाली कोणीच नाही.

पैसा फेकून भष्ष्ट्राचाऱ्याना,

खत घालणारे झाले भरपूर ना.

भष्टाचार वाढलाय बोलणारे,

अन् रडगाणे गाणारेही तुम्हीच ना.