સુખ અને દુ:ખનો ભાર

એક ગામમાં એક મહાન ઋષિ રહેતા હતા. તે ગામના લોકો તે ઋષિને ખૂબ માન આપતા. જ્યારે પણ ગામના તમામ લોકોને કોઈ સમસ્યા હોય ત્યારે તે ઋષિ તે સમસ્યાનો ચોક્કસપણે ઉકેલ જણાવતા. બધા ગામલોકો તે ઋષિથી ખૂબ જ પ્રસન્ન હતા. દર વખતે કોઈ નવી સમસ્યા લઈને કોઈ ઋષિ પાસે આવતો અને મહાન ઋષિ તે સમસ્યાનો ઉકેલ જણાવતા.

એકવાર એક વ્યક્તિ એક ઋષિ પાસે પ્રશ્ન લઈને આવ્યો અને ઋષિને પૂછ્યું કે ગુરુજી, મારે એક પ્રશ્ન પૂછવો છે. તો ઋષિએ કહ્યું, તમારો પ્રશ્ન શું છે તે પૂછો. તો તે વ્યક્તિ કહે છે “હું કેવી રીતે ખુશ રહી શકું, મારી ખુશીનું રહસ્ય શું છે ?” ત્યારે ઋષિએ જવાબ આપ્યો કે જવાબ મેળવવા માટે તમારે મારી સાથે જંગલમાં ચાલવું પડશે.

થોડા સમય પછી વ્યક્તિ સુખનું રહસ્ય જાણવા માટે ઋષિ સાથે જંગલમાં જવા માટે નીકળી પડે છે અને તે બંને જંગલમાં જાય છે. ત્યારે જ એક મોટો પથ્થર રસ્તામાં આવે છે અને ઋષિ વ્યક્તિને તે પથ્થર પોતાની સાથે લેવા નું કહે છે. વ્યક્તિ ઋષિના આદેશનું પાલન કરે છે અને તેના હાથમાં પથ્થર ઉપાડે છે.

થોડા સમય પછી તે વ્યક્તિ તે ભારે પથ્થર ઉચકવાથી થોડો દુખાવો અનુભવ થાય છે. તે વ્યક્તિ આ પીડા સહન કરશે અને ચાલતો રે'શે. લાંબા સમય સુધી તે વ્યક્તિ તે પીડા સહન કરે છે. પરંતુ જ્યારે તેને વધુ પીડા થવા લાગે છે ત્યારે તે મહાન ઋષિને કહે છે કે હું પીડામાં છું અને હું થાકી ગયો છું.

પછી ઋષિએ તે વ્યક્તિને પાછો જવાબ આપ્યો કે જે રીતે તમે આ ભારે પથ્થરને 10 મિનિટ સુધી રાખ્યો હતો, તેનાથી તમને થોડું દુખાવો થયું. જો 20 મિનિટ માટે ઉપાડવામાં આવે, તો પછી તેને વધુ અને વધુ સમય માટે રાખો પછી તે વધુ દુખવાનું શરૂ કરે છે. એ જ રીતે, જ્યાં સુધી આપણે આપણી જાત પર દુ: ખનો બોજ લઈશું ત્યાં સુધી આપણને સુખ નહીં મળે. માત્ર નિરાશા જ રહેશે. આપણી ખુશીનું રહસ્ય ફક્ત તેના પર નિર્ભર કરે છે કે આપણે આપણી જાત પર દુ: ખનો બોજ કેટલો સમય સહન કરીએ છીએ.

જો તમે તમારા જીવનમાં સુખી રે'વું હોય તો ક્યારેય દુ: ખને તમારા પર હાવી ન થવા દો. દુઃખ એક ભારે પથ્થર જેવું છે જે આપણને જેટલું વધારે દુખસે અને વેદના આપવાનું ચાલુ રાખશે.