ઈશાની

સાંજનું અલૌકિક ખુશનુમા વાતાવરણ હતું. આ નટખટ રૂપાળી વાદળી આકાશમાં આમતેમ દોડાદોડી કરી રહી હતી. સૂરજ સાથે સંતાકૂકડી રમી રહી હતી. બેફિકરાઈથી આમતેમ દોડતી હતી. પંખીઓ કલરવ કરી રહ્યા હતા. થાક્યો પાક્યો સૂરજ સંધ્યાની બાહોમાં એવી રીતે લપાયો જેમ કોઈ સ્કૂલેથી થાક્યું પાક્યું બાળક માનાં પાલવમાં સંતાઈ એમ. સિંદુરી શામ વાતાવરણને સુંદર બનાવી રહી હતી.

આવા ખૂબસૂરત વાતાવરણમાં ઈશાન બગીચાના બાંકડા પર આવીને બેઠો. એનો દરરોજનો એ ક્રમ હતો. ઈશાન ગામડેથી શહેરમાં આવ્યો હતો. મલટીનેશનલ કંપનીમાં નોકરી કરતો હતો. શહેરમાં કોઈ મિત્રો નહોતા. અને ઘરે કોઈ રાહ જોવાવાળું નહોતું એટલે બાજુનાં બગીચામાં આવીને બેસતો.

બગીચો ખૂબ સુંદર હતો. પવનનો ફેરિયો ફૂલોની ખુશ્બૂ વહેચી રહ્યો હતો. ક્ષિતિજે આકાશ ધરાને ચુંબન કરી રહ્યો હતો. બાળકો અવનવી રાઈડ પર સવારીનો આનંદ માણી રહ્યા હતા. યુવાનો મિત્રો સાથે તોળ ટપ્પા મારી રહ્યા હતા. વડીલો ભૂતકાળને યાદ કરીને સોનેરી સફરની ક્ષણો માણી રહ્યા હતા. આ પંખી ઓ આપસમાં ગુફ્તગુ કરી રહ્યા હતા. આ ભમરો ફૂલોને પ્રપોઝ કરી ગીત ગાઈ રહ્યા હતા.

ફૂલો જાણે મલકાય રહ્યા હતા. કોનું આગમન થયું હશે કોણ જાણે!આ આખો બાગ ખુશ હતો. છોડ નૃત્ય કરી રહ્યા હતા. પંખી ઑ ગીત ગાઈ રહ્યા હતા. હવા પણ નર્તન કરી રહી હતી. ટેપ પર"આજ મૌસમ બડા બેઈમાન હૈ"રફી સાહેબના અવાજમાં મૌસમને વધારે આનંદદાયી બનાવી રહ્યું હતું. ઈશાન આ બધી ગતિવિધિ ઓને શૂન્યમનસ્ક માણી રહ્યો હતો. આવું ખૂબસુરત વાતાવરણ પણ તેને ખુશી આપી શકતું નહોતું.

એટલામાં કેમ છો ? કોની શોધી રહ્યા છો ?

મારા મિત્ર બનશો ? એવું સુમધુર અવાજ સંભળાયો. પાછળ ફરીને જુવે છે તો,૨૪ થી ૨૫ વર્ષની એક ખૂબસૂરત યુવતી હતી. આકાશી કલરના કપડામાં એ આકાશી પરી લાગતી હતી. ભાલમાં લાલ બિંદુ હાથમાં ચૂડીયા શોભતી હતી. કમળ જેવું વદન એનું,હોઠ પર કાળુ તલ એની શોભામાં અભિવૃદ્ધિ કરી રહ્યું હતુ. લાંબા કાળા વાળ હવામાં લહેરાઈ રહ્યા હતા. પવનને પણ શાયદ એ રૂપ સુંદરી સાથે ઈશ્ક થઈ ગયો હશે કદાચ એટલે જ એની ચુનરી સાથે અડપલા કરી રહ્યો હતો. એકબીજાનો પરિચય આપી વાતો એ વળગ્યા. અને કેટલીય બધી ખુશીઓ લઈ. બીજા દિવસે પણ મળવાનો વાયદો કરી. બંને પોતપોતાના ઘર તરફ પ્રયાણ કરે છે.

હવે બંને લાગતું હોય છે કે સાંજ બહુ મોડી પડે છે. સાંજ પડતાં જ લાખો વાતોની આપ લે કરે છે. અને આમને આમ દિવસો પસાર થવા લાગે છે.

છ મહિનામાં તો બંને એકબીજાના પ્રેમમા ઘણા આગળ નીકળી ગયા. અને એકબીજાને સાથે જીવવા મરવાના કોલ પણ આપી દીધા. હવે ઈશાનને અણગમતું શહેર પોતીકું લાગવા માંડ્યું હતું. ઉદાસ ચહેરા પર હસી હતી. દિલમાં ઈશાનીનો પ્રેમ હતો. ખૂબસૂરત સપનામાં એ રાચતો હતો.

ઈશાની પણ ઈશાન સાથેના સહજીવનનાં સપના જોઈ રહી હતી. પણ બધા દિવસો ક્યાં સરખા હોય છે. ઈશાનીનું અચાનક વજન ઘટવા લાગે છે. અને શરીરમાં તાવ રહેવા લાગે છે. રિપોર્ટ આવતા ખબર પડે છે કે તેને બ્લડ કેન્સર હોય છે. અને ફક્ત ત્રણ મહિનાની મહેમાન છે. ઈશાની ખૂબ દુ:ખી થાય છે. ઈશ્વરને ફરિયાદ કરે છે મારી સાથે આમ કેમ ? પોતે ઈશાનને મળવાનું પણ છોડી દે છે.

ઈશાન રોજ ઈશાનીની વાટ જુવે છે. પણ ઈશાની આવતી જ નથી. દિવસો પછી મહિના ઓ પસાર થવા લાગ્યા. ઈશાન વિચારવા લાગ્યો કે ઈશાની બેવફા છે. કોઈની સાથે લગ્ન કરી લીધા હશે. આમ માંનીને ખૂબ દુ:ખી થાય છે. અને ઈશ્વરને ફરિયાદ કરે છે કે મારી ખુશી છીનવી લેવી હતી,તો આપી શું કામ ? મનોમન ખૂબ દુઃખી થાય છે.

પછીના દિવસે બાગના બાંકડે બેઠો હોય છે. અને ઈશાની જેવી જ એક યુવતી આવે છે. અને ઈશાનને સવાલ કરે છે. "તમે જ ઈશાન મલહોત્રા છો ? ઈશાનીને ઓળખો છો ? ત્યારે ઈશાન નવાઈ પામે છે. ત્યારે એ યુવતી જે ઈશાનીની નાની બહેન ઈશા હતી. એ એક પત્ર આપે છે. અને પત્રમાં ઈશાની પોતે ઈશાનને બહુ ચાહતી હોય છે. એનો ઉલ્લેખ કર્યો હતો. અને ઈશા સાથે લગ્ન કરવા અને એની સંભાળ રાખવા માટે,ઈશાનને ભલામણ કરે છે. ઈશાની અને ઉધા બંને અનાથ હોય છે. ઈશાની નોકરી કરી નાની બહેનને ભણાવતી હતી. ઈશા સાથે લગ્ન કરી લેવા ભલામણ કરે છે.

 ઈશાની I C. Uમાં છેલ્લા શ્વાસો લઈ રહી છે. હવે ઘડીની મહેમાન છે એમ કહી ઈશા ઈશાનને પોતાની સાથે હોસ્પિટલમાં લઈ જાય છે. ઈશા બોલી શકે એવી હાલતમાં હતી નહિ. ઈશાનો હાથ લઈ ઈશાનના હાથમાં આપે છે. અને સદાને માટે આંખો મીચી દે છે.

ઈશાન અને ઈશા બંને ખૂબ રડે છે. અને રડતી આંખો એ ઈશાનીને અંતિમ વિદાય આપે છે.