અભરખા

                               

     'અરે,અર્શિતભાઈ! તમે ને અહીંથી? અને વળી, આટલે મોડા?' અર્શિતની પડખે જ બાઈક ઊભું રાખતા એક જણે કહ્યું. કહેવાવાળા ભાઈ ચહેરા પર ન કળી શકાય એવું ગજબનું હાસ્ય રેલાવી રહ્યાં. દાઢમાં ન કળાય એવું મારકણું છતાં મીઠું મલકી રહ્યાં. એના મનોભાવો પરથી મનમાં કંઈક અલગ મિજાજ હોય એવું અર્શિતને લાગ્યું. કિન્તું એણે મનમાં ધર્યું નહી, ને ઉત્તર વાળ્યો:'હા, સાહેબ ! આ કામમાં થોડું વધારે મોડું થઈ ગયું.' કહીને એણે લાઈટબીલનો ચોપડો કહેનારની આંખ સામે ધર્યો.

    મતલબ વિનાની ચર્ચા કર્યા બાદ બંને ત્યાંથી વિખૂટા પડ્યા. 

    ગલીના નાકે વળાંક લેતાં જ અર્શિતની વાહે નજર પડી. એણે જોયું તો એને સવાલ કરનાર એ જે ગલી-ઘરેથી નીકળ્યો હતો એ તરફ વળ્યો. કંઈક રંધાઈ જવાનો એને વહેમ પડ્યો, પણ તત્ક્ષણ છોડ્યો. સ્વગત બબડ્યો: 'આવો વહેમનો વળગાડ આપણને ન શોભે!' પરંતું એની જાણ બહાર એનું હૈયું ધમણ થવા તરફ વળી રહ્યું.

    અર્શિતને ઉપરનો સવાલ કરનાર એના ઉપરી સાહેબ હતાં. બંને એક જ જગ્યાએ નોકરીએ હતાં. 

અર્શિતના એ સાહેબનું નામ ચંચુદાસ.

*

    'પેલો અર્શિતીયો કેમ આવ્યો હતો?' ચંચુદાસે કરડા હોઠે ડુંગળી જેવા ડોળા કાઢીને પૂછ્યું.

    પાણીનો ગ્લાસ આપતા દીલાવરીબેને વિના કોઈ હાવભાવે ટૂંકમાં ઉત્તર વાળ્યો:' લાઈટબીલ આપવા આવ્યા હતાં.' કહીને પાંપણ ઢળેલી નજરે એમણે પાલવ સરખો કર્યો.

    પાણીનો ઘુંટડો ભરતા - ભરતા ચંચુદાસની વહેમાયેલી નજરોએ દિલાવરીને નખશિશ કરી. ક્યાંય કપડાલતાનો કે એના દીદારમાં વેરવિખેર ન જોતાં ચંચુદાસના વહમાયેલા હૈયાને ટાઢક વળી. દરમિયાન દિલાવરીની દીકરી એના રૂમમાંથી બહાર આવી, ઊંઘમાંથી ઊઠીને વિખરાયેલી હાલતે. એ જોઈ ચંચુદાસના હાથમાંથી પ્યાલો પડી ગયો. ને એ સાથે જ મનમાં ધ્રાસકો પડ્યો.

     રાતના દસ સવાદસના સમયની આ ઘટના.

   ‎દિલાવરી એટલે દિલની અને દેહની દિલદાર-દાતાર.

    રૂપિયાના મોહમાં એ ગમેતેવા પુરૂષનેય પડખું આપી દેતી! ક્યારેક જો કોઈ દાનેશ્વરી મળી જતો તો એ સગી દીકરીનેય એને તાબે થવા મજબૂર કરતી! દીકરી કમને શબવત પડી રહેતી.

   દિલાવરીની દીકરીને જ્યારથી સાન આવી ત્યારથી માતાની આવી હરકતોથી એ ખૂબ જ ખીજાતી. મનોમન માં પ્રત્યે સૂગ અને તિરસ્કાર ઉપજતો. ઘણીવાર તો એ માં નું અને આવનાર પુરુષનું ઢીમ ઢાળી દેવાના વાદે ચડતી. પણ અટકી જતી. ધીરે ધીરે એ ખુદ આવા કપરા કાર્યમાં કેવી રીતે હોમાઈ ગઈ એનું ભાન ખુદ એનેય રહ્યું નહી.

    ચંચુદાસ એટલે રંગીનમિજાજી મોજીલો માણસ.

    યુવાની જોરમાં હતી ત્યાં લગી તો અન્ય સ્ત્રીઓ તરફ આંખ ઊંચી કરવાની ત્રેવડ નહોતી. સંસાર માંડ્યા બાદ એકપત્નિત્વ પાળવામાં માહેર. કિન્તું ઉંમરની ઢળતી સંધ્યાએ પોતાના વાંઝિયપણાનું કારણ શોધવાની અઘરી મથામણ આદરી.

દરમિયાન એમની અન્ય જગ્યાએ બદલી થઈ ગઈ.

   નોકરીના શહેરમાં ફરજ પર જતાં જ મકાન ગોતવાની તજવીજ કરતી વેળાએ દિલાવરી સાથે પ્રથમ મુલાકાત થઈ. એ મુલાકાત આગળ ઉપર જતાં મીઠી મહોબ્બતમાં પરિણમી.

    દિલાવરી દિલે અને ડિલે બહું જ દેખાવડી. એની ભૂખરી આંખ પળભરમાં પુરૂષને પાણી પાણી કરી દેતી. મકાન શોધવાની બાબતમાં એણે ચંચુદાસને ખાસ્સી મદદ કરેલી. આખરે ક્યાંય મેળ ન પડતાં પોતાની પડોશના મકાનનો મેળ પાડી આપેલો.

    આસ્તે આસ્તે ઘરોબો કેળવાતો ગયો. 

    બંને મોડાવહેલા એકમેકના ઘેર આવતા જતાં થયા. એકવાર દિલાવરીને જોઈતું હતું ને ચંચુદાસે આંખના ઈશારે રાતવાસનું આમંત્રણ આપ્યું. પળમાં જ પાંપણના પલકારે સહર્ષ સ્વિકારાઈ ગયું. 

   પછી તો ધીમે ધીમે ચંચુદાસે પૈસાના બળે દિલાવરીના ડીલ પર હિટલરી શાસન જમાવી લીધું.

    દિલાવરી ત્યારે પાંત્રીસેક વર્ષની શ્યામ સ્વરુપવાન વિધવા. કેટલાંક નશીલા પુરુષોને એ કુંવારી કન્યાસમ લાગતી. સત્તરેક વર્ષની એક માસૂમ દીકરી હતી. ગલીના નાકે જ ઘર. એકલી હતી. કોઈ રોકટોક હતી નહી. શરૂમાં મજુરી કામ કરીને બંનેનું પટીયું રળતી. પણ પછી એ અનાયાસે જ યુવાનીની રંગીનીયોમાં સરી ગઈ. જોતજોતામાં ગામ આખાના રંગીન મિજાજી પુરુષોના મોજનું મોઘમ સાધન બની. શ્યામાકર્ષણ રૂપ અને અલ્લડમસ્ત યુવાનીના જોરે જલસા થવા લાગ્યા.

   "દિલું! તારે હવેથી અન્યોના ઘેર જવું નહી કે કોઈને આપણા ઘેર આમંત્રવા નહી હો! હું તને અને છોકરીને અછો-અછો વાના કરી આપીશ. બધી રીતે તને હું ખુશ કરીશ. પૈસે-ટકે, પહેરવે-ઓઢવે અને હરવે- ફરવે મરજી માફક ભોગ ભોગવી શકીશ." ચંચુદાસે એકવાર રાત્રે જમતી વેળાએ કહ્યું.

    તે દિ' થી ચંચુદાસ એટલે જાણે દિલાવરીનું સંપૂર્ણ અક્ષયપાત્ર!

    પણ એમ કહ્યે એ સખણી તો શાની રહે. ચંચુદાસ જ્યારે ઓફિસના કે અન્ય કામ અર્થે અન્યત્ર જતો ત્યારે દિલાવરી ઘેર જ એના આશિકોનો અડ્ડો જમાવતી. મોજ કરતી. પૈસે આળોટતી.

    ઘણીવાર એ ટિફિન આપવા ચંચુદાસની ઑફિસે જતી.

    એકવાર એણે અર્શિતને જોયો. આંખ ઠરી. પલકારમાં જ સળવળાટ કરતો આંખ વાટે ઉરમાં ઉતાર્યો. એ જવાનીના જોબનવંતા જોરમાં આવી ગઈ. પલળી ગઈ. આસ્તે રહી અર્શિતથી પરિચય કેળવતી થઈ. ઘેર ચા-પાણીનું આમંત્રણ આપતી. પરંતું વિના કામે કોઈના ઘેર નહી જવાનો અર્શિતનો નિયમ. એટલે દિલાવરીની મનની મનમાં જ રહી જતી.*

     'વાહ, અર્શિતભાઈ તમે તો બહું જ શૂરા નીકળ્યા હો! રાત્રે તમે મીર મારી આવ્યા ને વળી, જબરી મોજ કરી આવ્યા હો !' રિશેષના વખતે સૌ સ્ટાફ મિત્રો જ્યારે ચા- નાસ્તાની મસ્ત મહેફિલ માણી રહ્યાં હતાં ત્યારે લાગ જોઈને અચાનક જ ચંચુદાસે મણકો મૂક્યો. ને હલકી વાત ઉપાડી.

    અર્શિતને અત્રી નામની એક સહકર્મી યુવતી જોડે સારું બનતું. એ મેળાપ તોડવા ચંચુદાસે પોબારા પાસા ગોઠવવા માંડ્યા.

    'કેવી મોજ વળી?' ઝીણી નજરે મંદોદરે રસપૂર્વક પૂછ્યું.

    'અરે, પૂછો ને અર્શિતને જ !' ઈશારો કરતાં ચંચુદાસ બોલ્યા.

    'બોલ અર્શિત, તે શી મજા કરી કે આ ચંચુદાસ દાઢે બળતા આટલા હરખપદુડા થઈ રહ્યાં છે?'

    'અરે ભાઈ, મને તો કશી ખબર જ નથી! આ ચંચુદાસ ખબર નહી ક્યાંથી શું અફવા ઉપાડી લાવ્યા છે?'

    'અરે હા..હા..! માલ ખાઈને કેવું મન છૂપાવો છો?' નજીક સરકતા ચંચુદાસે ઉશ્કેરાટ વધારી. 

    'ચાલ અર્શિત, જે મજા કરી કરી હોય એ સાચેસાચ સરાજાહેર કર. ઝટ દૂધનું દૂધ ને પાણીનું પાણી કર. જેથી ચંચુદાસને રાહત થાય. નહી તો નાસ્તાનીયે ઉલટી કરી નાખશે બિચારા.' અણગમાંથી મોં મચકોડતી અત્રિએ કહ્યું. એ અર્શિતની પડખે આવી બેઠી. ખભે હાથ મૂક્યો.

     એ જોઈ ચંચુદાસને બળતરા ઉપડી.

    'અરે ભાઈ, કોઈ મજા નહી. આ ચંચુદાસ નકામું વાતનું વતેસર કરી રહ્યાં છે.' અત્રિ તરફ નજર ફેરવી અર્શિતે વાત આગળ વધારી:'એ તો કાલ રાત્રે બીલ આપતાં આપતાં જરાક મોડું થઈ ગયું. છેલ્લે પેલી વિધવાબાઈ એવી દિલાવરીબેનનું ઘર આવ્યું. એ માં- દીકરીના હઠાગ્રહથી ત્યાં જમીને મોડે દશેક વાગ્યે ઘેર આવવા નીકળ્યો ને આ આપણા સાહેબ જોઈ ગયા. બસ એટલી જ વાત છે. એમાં આ સાહેબ વહેમે ભરાયા છે. એમને મૉકો મળ્યો એટલે આજે મને સરાજાહેર બેઆબરૂ કરવા નીકળ્યા છે.'

   'વહેમ નહીં, મે બધી જ ખાતરી કરી લીધી છે હો! તમે મનની ભૂખ મિટાવી કે તનની?' મૂછમાં હસતા વળી આગળ કહે:'આપ કહો તો સબૂત દેખાડું?' એ અર્શતની નજીક આવ્યા. આંખમાં આંખ ભેરવી. ને મૂછ પર તાવ દેતા અર્શિતની બેદાગ આબરૂના ધજાગરા ઉડાડવા માંડ્યાં.

   અર્શિત એ સમયે નવો સવો આવ્યો હોવાથી ચંચુદાસની દિલાવરી જોડેના ગઠબંધનની કે એમની ચાલચલગતની ઝાઝી ગતાગમ નહોતી જ. એટલે જ એ આ ભૂલ કરી બેઠો.

    દરમિયાન બળેવ આવી.

    દિલાવરીની એક દૂરની બહેનપણી બળેવના ત્રીજા દિવસે એને મળવા આવી. ચંચુદાસ વતનમાં ગયેલ હતાં. અર્શિત પાંચેક દિવસ અગાઉ વતનથી આવેલ હોઈ રક્ષાબંધનના તહેવાર પર ઘેર જવાનું માંડી વાળ્યું હતું. વળી, એ ફિક્સ વેતનનો શિકારી હોઈ એનો પગાર પણ સાવ ઓછો હતો એટલે વારેઘડીના ધક્કા પોસાય એમ જ ક્યાં હતાં! એની રાખડી પણ ટપાલી મારફતે પહોંચી આવી હતી.

    જરૂરી આયોજન કરીને દિલાવરી એની સખીને અર્શિતને ઘેર લઈ ગઈ. લાગ જોઈને વાતમાંને વાતમાં પટાવીને એની બહેનપણી જોડે અર્શિતને રાખડી બંધાવી લીધી.

    દિલાવરી હવે દર પંદર દિવસે એની સહેલીને બોલાવી લેતી. એ જ્યારે આવતી ત્યારે અર્શિતના ઘેર મોકલતી જ. સાથે એની દીકરીને પણ અવશ્ય મોકલતી.

    દિલાવરીની દીકરી દેખાવડી. પ્રથમ દીદારે જ આંખમાં વસી જાય ને ઉકળતું ઉર (લોહી) ઠારે એવી. શરીરે સપ્રમાણ પણ એની છાતીનો ભરાવદાર વિકાસ તરત જ ઊડીને આંખે વળગે એવો. કમરનો કમાન સમો મરોડ ગાત્રો ટટ્ટાર કરી મૂકે. અધરોની મચકોડ સાથેની મુસ્કાન ગમે એવી વયના પુરૂષને મોહમાં પાડી દે!

     જ્યારે પહેલી વખત અર્શિત એના ઘેર જમ્યો હતો ત્યારે એ ગમી હતી. લેકિન આવું સાહસ કરતા એ ડરી ગયો.

     પોતાની ધર્મની બહેન જ્યારે આવતી ત્યારે એની સાથે દિલાવરીની દીકરીના આગમનથી એની આંખો અનેરા ઉમંગથી ઊભરાઈ જતી. ઉરના ઊંડાણમાં અર્શિતને એનું આવવું ગમતું. એને જોઈને મન હળવાશ અનુભવતું. એકલતા ઊભી પૂંછડીએ ઊડી જતી ને વહાલા વતનનો વસમો વિયોગ વાસંતી વૈભવમાં ફેરવાઈ જતો. સૂનું મકાન મઘમઘાટ કરતા ચમનમાં પરિવર્તતું. 

    કંઈ કેટલાય અવર્ણનીય અને અકલ્પીય લખલખાઓ હૈયાને આહલાદકતામાં ગરકાવ કરી મૂકતા.*

    'દીકરી, મારી બહેનપણીને અર્શિતની બહેન બનાવવી એ એક સ્વાર્થી કાવતરૂ છે. ખરી હકીકત તો તારે એ બહાને અર્શિતના હૈયાની સરજમીન પર કબજો જમાવીને એનો પગાર અને એનું શરીર મેળવવાનું છે.'

     'પણ મમ્મી..?'

   ‎'પણ ને બણ જાય તેલ લેવા કે જાય જનાલીવાડામાં! એને પ્રેમમાં પાડીને મારા પલંગમાં સાવ ઊઘાડો કર.'

     બનાવટી બીનાથી અર્શિત સાવ અજાણ હતો. ધીરે ધીરે દિલાવરીના ઘેર આવાગમન વધતું ગયું. એક પ્રકારનો ઘરોબો કેળવાતો ગયો. જ્યારે જ્યારે દિલાવરીની બહેનપણી આવતી ત્યારે હવે એ જીદ કરીને કંઈક બહાનું બનાવીને અર્શિતને એના ઘેર બોલાવી લેતી. મન ભરીને લલચાયેલી નજરે, કાગને ડોળે, ભૂખ્યા વરૂની પેઠે એ મોં વકાસીને અર્શિતને તાકી રહેતી.

    એમ કરતા એક વખત અર્શિતને ઓચિંતાની દિલાવરીના ચારિત્ર્ય અંગે ભાળ મળી. સાથે એ પણ જાણવા મળ્યું કે ચંચુદાસ સાથે એના કેવા સંબંધ છે અને પોતાની સંગે કેવા કેવા કાતિલ બંધનોની ફિરાકમાં છે? એ જાણ્યા બાદ જબરી સિફ્તથી એણે એ વ્યવહારથી કૉરે થવાની કળા કેળવી.

     દરમિયાન અર્શિતનો પગાર સારો એવો વધી ગયો.

   ‎'અર્શિત, હવે મારાથી ધીરજ ખમાતી નથી. મારી તરફડતી તરસ છિપાવો. તમારી ઈચ્છા હોય તો ભલે પહેલા એક વખત મારી દીકરી સંગ ગાળી લો. કિન્તું એકવાર, હાં એક જ વાર અંગે અંગમાં ભડભડ થતી આગને શમાવો. મને તમારા જોશીલા બાહુપાશમાં જકડીને ભીંસી નાખો ભીંસી.' કહેતી દાંત ભીંસતી દિલાવરીએ અર્શિતનો હાથ પકડ્યો, ખેંચ્યો, દાબ્યો. છાતી સરસો ખેંચવા પ્રયાસ કર્યો, હાથ અને અર્શિત બંનેને.

    ઓચિંતા હુમલાથી ‎અર્શિત ડઘાયો. હાથ છોડાવવાની તજવીજ કરતા હાથમાંથી વીજળીની બીલબૂક જમીનદોસ્ત થઈ. એ ગભરાયો. દિલાવરીની દીકરી સામેના જ ખંડમાં બેઠી બેઠી આ તમાશો જોઈ- સાંભળી રહી હતી. અનાયાસે જ એ તરફ અર્શિતની નજરો ખેંચાણી. જાણે કહેતો હતો કે મને આ ડાકણથી બચાવ. પરંતું એણે ઝીણી નજરે જોયું તો એ પણ જાણે પ્રેણયભીના આમંત્રણ આપી રહી હતી.

    માંડ છૂટીને અર્શિતે ત્યાંથી પોબારા ગણ્યા.

    ધીમે ધીમે ચંચુદાસને આ સઘળી ઘટનાની જાણ મળી. બળેવ પછીના જે જે બનાવો બન્યા એની એણે રજેરજની માહિતિ મેળવી. હાશકારો થયો. કશું અજુંગતું બન્યું નથી એનો આનંદ ઉજવ્યો. દિલાવરીને ઠપકો આપવા જેવું લાગ્યું નહી. એ પણ હવે એને ક્યાં ગણકારતી જ હતી! છતાં પણ ચંચુદાસે ઑફિસમાં અને ગામની ગલીઓમાં અર્શિતની બનાવટી બદનામીના પતાસા વહેંચવા માંડ્યાં. લોકો સઘળું જાણતા હતાં. કોઈ કાને ધરતા નહોતા. 

અર્શિતની સામે કોઈ શંકાની નજરે જોતાં જ ક્યાં હતાં.

   એક વખતની વાત છે. 

   સાંજની વેળા હતી.

   અંધારૂ વધ્યે જતું હતું.

   અર્શિતની શૂનકાર ડેલીએ અચાનક ટકોરાના રણકાર થયા, અને એ એના શાંત દિલમાં પડઘાયા. ઘડીકમાં તો એ પણ ડઘાયો. પણ પછી હૈયે હામ ધરી.

  ‎"કોણ?" કહેતા એણે હળવેકથી ઉઘાડા ડિલે ડેલી ઊઘાડી. માત્ર કોણ છે એ જોવા જ.

    કેડમાં માટલી ભરાવીને એક વિરોધી યૌવન ઝળહળતું દીઠું. આછા અંધકારમાં એણે ચહેરો ઓળખ્યો. દિલમાં દીવા પ્રગટ્યા અને આંખે રોશની થઈ. 

હૈયામાં જે ઘુંટાતા હતાં એ અભરખા પૂરા થવાની પળ નસીબ થઈ.

     'સર, બે દિવસથી પાણી આવ્યું નથી એટલે આજ મને થયું કે આપને કૂવાનું મીઠું પાણી પહોચાડી આવું. તેથી હાલ જ કૂવેથી આ માટલી ભરી આવી છું.' કહેતા એણે ડેલીમાં ઉમળકાભર્યા એવા ઉમંગથી પ્રવેશ કર્યો જાણે ચૉરીએ ચડી!

     અર્શિત વિના કોઈ ભાવે એની ઊઘાડી બારી સમી પીઠને તાકી રહ્યો. ક્ષણમાં જ ભૂરી ભૂરી માંસલ પીઠ પ્રત્યે એ આકર્ષાયો. ઉરમાં ઉમંગભર્યો ઉનો- ઉનો સળવળાટ થયો. લાગણીની લીલીછમ્મ કૂંપળો ફૂટવા માંડી. પ્રચુરપણે વહાલ ઊભરાયું. રૂવેરૂવાં જવાન થઈ ટટ્ટાર થવા લાગ્યા. બાથ ભરવા આતુર થયો. 

    પણ પળમાં જ એ રડી પડ્યો. 

    આંખે શ્રાવણ ભાદરવો બેઠો. 

    ઉમંગભર્યા ઉરમાં ઉદાસી છવાઈ ગઈ.

     માટલું મૂકીને હરણીની માફક દોડતી આવીને યુવતી અર્શિતને બાઝી પડી, વરસોના વિયોગથી વિહવળ બનેલી માશૂકાની માફક જ! અર્શિત ઓગળીને ફૂંદેફૂંદા થઈ ગયો. સ્વર્ગસમું પરમ સુખ પામ્યો. હૈયાને ટાઢક થઈ. મનમાં ઘુંટાતી એક અકથ્ય-અસહ્ય વેદનાની પીડાને દાબીને એ પ્રણયશૃંગારની ભરપૂર મોજ માણી રહ્યો.

    આ વૈભવશાળી સઘળા સ્વર્ગીય સુખ વચાળે એક અજંપો, એક ખાલીપો, એક દરદ ભીના ભીના અંતરને સૂકવીને બાળી રહ્યું. કોકડે વાળી રહ્યું. હ્રદયમાં રડી પડ્યો. અંતરના અભરખા રોળાયાનો સ્વાનુભવ થયો.

    "ઓહ અર્શિત! આહ અર્શિત! વાહ અર્શિત." કહેતી યુવતીએ લાંબો અને મધુર ઊહંકારો ભર્યો. બચીઓ ભરવા માંડી. જાણે અર્શિતને સુહાગના ભર્યાભાદર્યા આમંત્રણ ને નિમંત્રણ આપતી હતી. 

    અર્શિત એકદમ ગોફણની માફક છૂટીને અળગો થઈ ગયો.

    'અર્શિત, મુજ વિશે ઝાંઝાં વહેમમાં રહેશો નહી.'

  ‎'કેમ, કેવો વહેમ?'

   ‎'મારા ખંડ લગી કમને માત્ર ત્રણ જ પુરૂષો પહોંચી શક્યા છે. કિન્તું કૌમાર્યના કામણગારા કાંગરા મે હેમખેમ જાળવી રાખ્યા છે. આજે તમારે એ તોડી પાડવાના છે. એ અભડાવાના છે.' કહેતી પવનવેગે આવીને ફરી એ અર્શિતની આગોશમાં સમાઈ. ભયંકર વાવાઝોડા સમું સુહાગનું ઝનુન એના તનમનને જાણે ભમાવી રહ્યું. 

   જીસ્મનું યુદ્ધ જીતવા જાણે એ વારાંગના બની!

   'શું કરવું ને શું કહેવું ?' અર્શિત વિમાસણને તાબે થયો. હૈયું આ સોનેરી પળને માણવા આતુર હતું. કિન્તું તાકડે જ શરીર જાણે અવળચંડાઈએ ચડ્યું.

   હાંફતા સ્વરે ધીમાં છતાં માદક અવાજે કહ્યું:'ડિયર અર્શિત ! આ સુહાની ઘડીથી હું હંમેશા તમારે ચરણે ને શરણે થાઉં છું. તમે ચાહો ત્યારે મને ભોગવી શકશો, બેરોકટોક! હું તમને પાક્કું વચન આપું છું કે હવેથી આ શરીર પર પરાયા પુરૂષનો છાયો સરખોય નહી પડવા દઉં, ગમે તે ભોગે.'

    અને એ જ પળે ફરી ધડધડાકાભેર ડેલી ખખડી. ભેગુ પેલી યુવતીનું હૈયું પણ! ડેલી ખુલ્લી જ હતી. એક જ ઝાટકે એનું બારણું ખૂલી ગયું.

    ઝડપભેર એ યુવતી નિર્ભય થઈને આઘી ખસી. વિરોધી જીસ્મ સંગ લડવાનું શૌર્ય ફેલ થયું. નીતરતા ડિલે અને વીલા દિલે અરમાન અધુરા મેલી ખાલી મન તથા ખાલી માટલું લઈને ડેલી ઓળંગવાની તૈયારી કરી.

    દરવાજે જોયું તો દિલાવરી પોલીસના કાફલા સાથે ઊભી હતી! 

    અંધરામાં એ ડાકણ સરખી લાગી.*

    'મમ્મી, હું કોઈપણ ભોગે અર્શિતસરને ફસાવીસ નહી, ને ફસાવા દઈશ પણ નહી. હું એને ચાહું છું એટલે મેળવીને જરૂર જંપીશ. કિન્તું તારી જે મેલી મંછા છે એ હરગીજ સફળ નહી થવા દઉં.' એ દિવસે જ્યારે દિલાવરીએ અર્શિતને ફસાવવાની ને પૈસા પડાવી લેવાની વાત કરી'તી ત્યારે એની દીકરીએ ઉપરના આ વાક્યો ઉત્તર પેટે ઉચ્ચાર્યા હતાં. અને સોંસરા દિલાવરીના કાનમાં ઊતાર્યા હતાં. સાંભળીને દિલાવરી નાગણ પેઠે છંછેડાઈ હતી. 

બસ, ત્યારથી બેયને રંગે હાથ પકડવાની પેરવી રચતી હતી. લાગ ભાળીને કાવતરાને અંજામ આપવા મશગૂલ હતી.

    દિલાવરીને જ્યારે અહેસાસ થયો કે એની દીકરી અને અર્શિત વચ્ચે નજરનો લગાવ છે. મનનો મધુર મોહપાશ રચાઈ ગયેલ છે. એ ઘડીથી એણે એ બેયને એક પલંગે થવાના ખૂબ જ અવસર આપ્યા. એમાં કિન્તું એ ફળી નહી.

     આખરે દીકરીને અર્શિતને મળવા આતુર બનેલ જોઈ એક સાંજે એણે એક ઘાટ ઘડ્યો.

     બહેનપણીને મળવા જવાના અને રાત્રિ રોકાણના બહાને ઘેરથી નીકળી. શહેરમાં પહોંચી. પોતાના ઓળખીતા ફોજદારને બનાવટી બાતમી આપી. આયોજન મુજબ અર્શિતને બળાત્કારી સાબિત કરીને પૈસા પડાવવા તરકટ રચ્યું.

    દિલાવરીને જેવી ભાળ મળી કે એની દીકરી અર્શિતની ડેલીએ દસ્તક દઈ ચૂકી છે, એવી જ એ પોલીસના કાફલા સાથે ફાળ ભરતી દોડી આવી.

   ‎'તમારી સઘળી લીલાઓ હવે સંકેલી લો; અને ચાલો જેલ કોટડીએ, અર્શિત સાહેબ!' જમાદારે રોફ જમાવ્યો.

   ‎'કેવી લીલા ને કેવી વાત?'

   ‎'ઓહ! એક યુવતીને ઘરમાં બંધ કરીને, એની આબરૂને દાગ દઈને વળી પાછા પૂછે છે કે કેવી લીલા? જબરા છે શાહુકાર બનવાના ઢોંગ હો!' કહીને પી.આઈ.એ હથકડી આગળ ધરી.

     હ્રદયમાં ગભરાયેલ પણ સ્વસ્થચિત્તે અર્શિત ઘરમાં ગયો એવો જ પાછો આવ્યો.

હાથમાં કેટલીક ફાઈલો રમતી હતી.

    એણે ચૂપચાપ એ ફાઈલો પી.આઈ.ને હસ્તક કરી.  

    ફાઈલના પત્તા ફેરવાવા લાગ્યા. બધી જ ફાઈલમાં છેલ્લે એક જ ધ્રુવ વાક્ય સરખી રીતે મળતું આવતું હતું. જે વાંચતાં-વાંચતાં મોટેલી બોલી પડાયું:'શરીરમાં જરૂરી હોર્મોન્સના અભાવે શરીરસુખ ભોગવવા અસમર્થ!'