વણનોતર્યા મહેમાન જેવો છે અતીત

અઘરું છે અતીત ને ભૂલવું,

ક્યારેક મીઠું મધુરું ગીત બની દિલ બહેલાવે અતીત,

તો ક્યારેક કડવું વખ ઘોળી જીવન ઝેર જેવું બનાવે આ અતીત,

કેટલાય કિસ્સા મનભાવન,

તો કેટલાય દર્દભર્યા,

કેટલાય હસી ખુશીભર્યા

તો કેટલાય આંસુઓથી ખરડાયેલા,

ક્યાંક કોઈ દીધેલો ઘાવ છે

તો કોઈએ લગાડેલો મલમ છે,

જાણે અતીત એક ચલચિત્ર છે,

ક્યારેક થાય આ ટુકડા ને,

મારા અસ્તિત્વથી અલગ કરી દઉં,

ક્યારેક થાય હવામાં ફંગોળી દઉં,

પણ એ ક્યાં મારો સાથ છોડે છે,

જેમ ફૂલમાં ખુશ્બૂ રહે

એમ એ મારામાં રહે છે,

અતીત હૃદયમાં ઘર બનાવીને રહે છે

હૈયાના ઘરને એ ક્યાં ખાલી કરે છે !

બસ આમ હૃદયની દીવાલોને ખોખરી કરી નાખે છે,

મનના ભોંયતળિયા ને બોદુ કરી નાખે છે,

જીવન ઇમારત ને ખોખલી કરી નાખે છે,

આ અતીતને કેમ કાઢવો હૈયેથી ?

એ તો વણનોતર્યા મહેમાન જેવો,

ગમે ત્યારે આવી ચડે,

પજવણી કર્યા કરે.