વિદાયનાં ઉંબરે

ફરક તો છે ભારેખમ બંને સાંજમાં માણિગર,

ચણીયાચોળી હતી કાલે ને આજે માથે પાનેતર.

ફૂલેકાના ઍ ઉજાસ-રાસ હાર-દોરે જડાય છે,

ટિટોડો રમતા હાથે પાંપણે ડૂમો ધરબાય છે.

સેંથો-મંગળસૂત્ર છે કે છે શમણા બિહામણા?

છે પુરા થયા હજુ તો મોળાકત હમણાં હમણાં.

તારી માં મુંઝાય દીકરો અડધો પરાયો થશે,

હું આખી પોતીકી થયે આ અગ્નિ પ્રગટ્યો હશે.

મારાં વીરાના બે-ચાર આંસુ કુંડ આરોગી ગયો.

જવતલની જોડે જાણે એ ઘી પણ હોમી ગયો.

લાલ થાપામાં ખાલી રહ્યો એટલે છે થોડો ભાગ,

જરા અમથા જોરે ભીંતે ડુસકા ઠલવાઈ જાત.

સાત ફેરાનાં વચનને બાઝી તરત ઝાકળ ગયો.

વિદાયનાં ઉંબરે આમ તું રડતી મુકી આગળ ગયો.