પોતાની જાતને પણ ભૂલી ગઈ
પોતાની જાતને પણ ભૂલી ગઈ
જીવન બાગે એક કળી જન્મી,
જોત જોતાંમાં એ ફૂલ બની ગઈ,
વસંતનો વૈભવ પામી,
ઓસ બિંદુથી એ તેજોમય બની ગઈ.
ઋતુઓના માર સહી,
જાણે પાકું માટલું બની ગઈ,
દુઃખનું ઝેર પીને,
પોતાના લોકોને અમૃત પાઈ ગઈ.
ક્યારેક દીવો બની ક્યારેક તારલો બની,
દરેકની રાહ રોશન કરતી ગઈ,
ક્યારેક મોગરો બની, ક્યારેક ગુલાબ બની,
પિતાના આંગણને મહેકાવતી ગઈ.
એતો પિતાના આંગણનું પંખી હતી,
પાંખો આવતા ઉડી ગઈ,
સુંદર સજાવ્યો માળો પોતાનો,
પણ પોતાની પાસે પાંખ છે, એ પણ ભૂલી ગઈ.
પોતાની ઈચ્છાઓની કાતિલ બની ગઈ,
પરોપકારને ત્યાગની મુરત એ બની ગઈ,
જીવનના નાટકની એ સૂત્રધાર બની ગઈ,
પાત્રમાં એટલી ઓતપ્રોત થઈ કે,
પોતાની જાતને પણ એ ભૂલી ગઈ.
ઉડવા માટે ગગન મળ્યું ત્યાં પાંખો કપાઈ ગઈ,
એક સારી માતા, એક સારી પત્ની,
એક સારી વહુનું બિરૂદ મેળવીને સંતોષ મેળવતી ગઈ.
પોતાની ઈચ્છાના પોટલાને અભેરાઈ એ ચડાવી,
પરિવાર માટે જીવતી રહી,
ભારતીય નારી બની જગે ચર્ચાઈ ગઈ.