જાણતાં આવડે એટલું જાણવું

જાણતાં આવડે એટલું જાણવું,

ના કશું છોડવું ના કશું બાંધવું.

એમને એમ પણ ઊકલે વળ બધાં,

શું પછી ખેંચવું? શું પછી તાણવું ?

થાય તો ચાકરી ખૂબ એની કરો,

દૂબળી  ગાયને  વાછરૂં  ધાવણું.

જૂઠનાં વાયરા ઝીલતાં ઝીલતાં,

સાવ ઝૂકી ગયું સત્યનું  ઝાડવું.

સાવ મૂંગા થવું પાલવે ના કદી,

ખપ પડે એટલું બોલવું-ચાલવું.