હાઇકુ

પર્વત બેઠા,

ચિંતામા ગઈ ક્યાં ?

સરિતાા મ્હારી.

વૃક્ષ કપાયું,

ઉગ્યુ મકાન બન્યું,

રાચરચીલું.

વહેતી નદી,

થંભી, ગંધાયા નીર

દોષી માનવ.

કેવી વક્રતા ?

સાગર મહી મરે,

માછલી સારી.

આટલો ભાર !

પોકારી ઉઠી ધરા,

બસ રે પુત્ર.

ન જોઈએ આ,

પરીક્ષાઓ ઉકળી,

ઉઠ્યો બાળ.

ખભે ઉપાડી,

ચાલ્યો બમણો ભાર

શિશુ નિશાળ.