અવહેલના

મોતને મુઠ્ઠીમાં રાખી,

પુત્ર હોય કે પુત્રીને,

જન્મ આપતી,

એ એક નારી જ છે.

રાત દિવસ ન જોતા,

પડે જરૂર તો અવિરત જાગતી,

ઉછેરતી પોતાના બાળકને એ,

એ એક નારી જ છે.

ઘરમાં બધાની ભાળ રાખતી,

ઓફીસની પણ સેવા બજાવતી,

એ સઘળું કામ કરતી હસતાં એ.

એ એક નારી જ છે.

રાજપાટનો ત્યાગ કરીને,

પતિ સેવાને માન આપીને,

વનના દુઃખોને સહેતી એ,

એ એક નારી જ છે.

ઝાંસીને બચાવવા માટે,

પોતીકા બાળને સાથે રાખીને,

ખૂબ લડી મર્દાનગીથીએ,

એ એક નારી જ છે.

પોતાના સો-સો પુત્રોને,

બ્રહ્મજ્ઞાન આપીને બ્રહ્મજ્ઞાની,

બનાવ્યા મદાલસાજીએ,

એ એક નારી જ છે.

સમય આવે ત્યારે,

ચંડ-મુંડ ને માર્યા ત્યારે,

દુષણો દૂર કરવા

બની મહાકાલી,

એ એક નારી જ છે.

ભલે હોય નર કે નારાયણી,

ભલે હોય શિવ કે શિવા,

તે બન્ને અધૂરા એકબીજા વિના,

શિવ હોય કે શક્તિ,

બંનેની જરૂર એટલીજ,

તો પછી કેમ અવહેલના સ્ત્રીનીજ ?

કેમ તે સાપનો ભારો કહેવાય ?

કેમ તેના જન્મ સમયે જલેબીજ

વહેચાય ?

કેમ તેની ભૃણહત્યા થાય ?

કેમ ? કેમ ? કેમ ?