గుండెల్లో పచ్చబొట్టు

మావా! అని నసిగింది ముత్యాలు. 

ఊ.. అన్నాడతను పెరుగన్నంలో యర్రగడ్డను నంజుకుని తిన్న మైమరపులో.

ఈసారికి మనిద్దరం తిన్నాలకు (జాతర) పొదాం అని అంటూ అతని వైపు చూసింది.

కొరకొరా నమిలేట్టు చూసి ఏ కళనున్నాడో ఏమో సరే అన్నాడు వీరాసామి. రెయ్యీ, పొగులూ కొట్లాటలంటూ పొయ్యే మొగుడిని ఏది అడగాలన్నా భయమే.

మొలకల పున్నమి తిన్నాల చూసి గుట్ట కింద కూర్చున్నారు ఇద్దరూ. దూరంగా చాందినీ బండి మీద ఒక మసాలా పాటకు అందరూ డాన్స్ కడుతున్నారు.

పెద్ద బండ రాయి మీద పడుకుని ఆకాశం వైపు చూస్తున్నాడు వీరాసామి. మావా! అంటూ అతని పక్కనే కూర్చుంది ముత్యాలు.

చుట్టూ మొక్కలు. దూరంగా తిన్నాలలో జనం తప్ప ఇంకేమీ లేనట్టుగా ఉంది. పున్నమి ఎన్నెల వారిద్దరి చుట్టూ పరచుకున్న తివాచీలాగా ఉంది.

అతని చెయ్యి తీసుకుని ఆమె తన చెంపకు ఆనించుకుంది. అప్పుడు చూసింది అతని చేతి మీద. పచ్చ బొట్టు. ముత్యాలు అని ఎన్నెల ఎలతరలో చదివింది. ఆమె కంటిలోని నీరు అతని పచ్చబొట్టు మీద పడింది.

దేనికే అట్టా ఏడుస్తాండవ్ అని తన చేత్తో ఆమె చెంపల మీద కారుతున్న కన్నీటిని తుడిచాడు.

నేనంటే అంత పేమ కారిపోతా ఉంటే ఆ కొట్లాటలకు పోకుండా మట్టసంగా ఉండొచ్చు కదా అంది ఆమె ముక్కు చీదుకుంటూ.

ఏదో బతుకుదెరువు కోసం పోతా గానీ కొట్లాటలంటే నాకేమన్నా మోజా ఏంది అన్నాడతను. నేనంటే నీకు పేమే లేదు అన్నాడతను.

నా గుండెల్లో ఏసుకున్నా పచ్చబొట్టు అందామె. ఏదీ సూపీ అంటూ ఆమెను తన గుండెలమీదకు లాక్కున్నాడు అతను.

అదెట్టా సూపించేది అంటూ ఆమె కిలకిలా నవ్వింది. తన అవసరం అక్కడ లేదన్నట్లు అలిగి ఎన్నెల వారి మీద నుంచి తొలగి గడ్డిపూల మీదకి చేరింది.