ପଞ୍ଜୁରି ଭିତରେ ନାରୀ

ପୃଥିବୀ ତ ଏକ ବିଶାଳ ପଞ୍ଜୁରି

           ତା ମଧ୍ୟେ ଦୁଇଟି ପକ୍ଷୀ,

ଭିଆଣ କରିଣ ପରମପୁରୁଷ

          ରହିଅଛି ହୋଇ ସାକ୍ଷୀ ।

ତାହାରି ଭିତରେ କ୍ଷୁଦ୍ର ପଞ୍ଜୁରିଟେ

          ଗଢ଼ିଛି ମଣିଷ ଜାତି,

ସେହି ପଞ୍ଜୁରିର କୋଳକୁ ମଣ୍ଡନ

         ନାରୀ କରେ ଖାଲି ନିତି ।

ଦିନକୁ ଦି'ଥର ଖାଇବାକୁ ମିଳେ

          ସୀମିତ ସମୟ ପାଇଁ,

ଆଶା ଆକାଂକ୍ଷା ତ ସବୁ ମରିଯାଏ

          ପଞ୍ଜୁରି ଭିତରେ ରହି ।

ସମାଜର ସେହି ବିକୃତ ନିୟମ

         ଶିଖେ ବାଧ୍ୟ ହୋଇ ନାରୀ,

ପଞ୍ଜୁରି ଭିତର ଶାରୀଟିଏ ପରି

         ନାମକୁ ମୁଖସ୍ଥ କରି ।

ଖୋଲା ଆକାଶର ଖୋଲା ପବନକୁ

         ନାହିଁ ତାର ଅଧିକାର ,

ପ୍ରକୃତିର ଚିର ଅପୂର୍ବ ଶୋଭାକୁ

         ସାତ ସପନ ସେ ପାର ।           

ବକ୍ଷକୁ ଫୁଲାଇ ମୁହଁ ଟେକି ଥରେ

         ଯଦି ସେ ଚାଲିବ ବାଟ,

ସମାଜର ସେହି ଭଦ୍ର ପୁରୁଷଙ୍କ

         ହୃଦୟେ ପଡ଼ଇ ଚୋଟ ।

ନାରୀଟା ଦୁର୍ବଳା ଲଜ୍ଜା ସାଥେ ଭୟ

         ଭୂଷଣ ସିନା ତାହାର,

ଏହା କେତେଦୂର ସତ ଅଟେ ବୋଲି

         କରିଛ କେବେ ବିଚାର ?

ନିଜ ଭୋଗ ପାଇଁ ନାରୀଟାକୁ ଆଜି

         ପିତୁଳା ଦେଇଛ କରି,

ମହିମଣ୍ଡଳରେ କେ ବୀର ଅଛରେ

         ତାଆଠୁ ଅଧିକା ସହି ।

ବଳ ଓ ବୁଦ୍ଧିର ଗନ୍ତାଘର ସେହି

         ସ୍ନେହ ମମତା ଆବୋରି,

ଭଲ ପାଇବାରେ ବେଶି କ୍ଷମ ବୋଲି

         ସଜେଇ ଦେଇଛ ଶାରୀ ।

ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ତୁମ ସ୍ୱାର୍ଥପାଇଁ

         ଉଡ଼ିବାକୁ ଚାହୁଁନାହିଁ,

ଦୁର୍ବଳିଆ ଭଦ୍ର ମଣିଷଙ୍କ ପାଇଁ 

         ପଞ୍ଜୁରି ଭିତରେ ନାରୀ ।