ଗାଆଁ ମଶାଣି

ଗଡିଲେ ଖସାଣି      ଆମ ଗାଁ ମଶାଣି

ରାଉତରା ନଈ ଧାରେ

ଅଙ୍ଗାର ପାଉଁଶ       ମାଠିଆ ବାଉଁଶ

ସବୁବେଳେ ସେହିଠାରେ ।

କୁଢ଼ କୁଢ଼ ହାଡ଼     ଏଣେତେଣେ ଗାଢ଼

ସପ୍ତଫେଣୀ କଣ୍ଟାବୁଦା

କେତେ ଅନାବନା     ଛିଣ୍ଡା ଚିରା କନା

ପଡିଥାଏ ହୋଇ ମୁଦା ।

ଖଇ ଓ କଉଡ଼ି         ନଡ଼ିଆ ଦଉଡ଼ି

ଶିକା ଓ ଛାଞ୍ଚୁଣି କୁଲା

ବୁଲୁଥାନ୍ତି ସେହି     ଠାବେ ଅବା କେହି

ଶିବା ଶ୍ବାନ ବାରବୁଲା ।

ଅଭିମାନ କରି       ମଲା ସାପ ପରି

ଶୁଖି ପଡିଥାଏ ନଦୀ

ଧାରେ କାହିଁ ପାଣି   ଦେଖାଏ ତା' ଠାଣି

ବର୍ଷା ହୋଇଯାଏ ଯଦି ।

ବନ୍ଧେ ତାର ଠିଆ     ଝାଡି ଲଟା କିଆ

ଅରଖ ସାହାଡ଼ା ଡାଳେ

ପେଚା ବାନ୍ଧି ବସା    ପାଞ୍ଚେ ମନ୍ଦ ଦଶା

ପଡିବ କି କେଉଁ କାଳେ ।

ଏଠି ଗଲା ସନ        ଚମକି ଦି' ଜଣ

ହଗା ବାନ୍ତି ହୋଇ ମଲେ

ଏ ମଶାଣି ଆଗେ    ଭାରି ଡର ଲାଗେ

ଏକୁଟିଆ କେବେ ଗଲେ ।

ଦୁଇ ହାତ ଛାଡ଼ି      କଳା ଛାଇ ମାଡ଼ି

ପଡ଼ିଗଲେ ତୋଟା କଣେ

ରାମ ରାମ କହି       ଝାଳ ଯାଏ ବହି

ପାଖରେ ନଥିଲେ ଜଣେ ।

ଜଗାଳି ସାହିର      ଉଲା ସେ ଡାହିର

ଉପରୁ ଡରାଏ ନିତି

ଗାଈ ଲାଞ୍ଜେ ଝାଡି     ଦୁଇ ଫୁଙ୍କ ଛାଡ଼ି

ଗୁଣିଆ ଛଡାଏ ଭୀତି ।

ଗାଆଁଟିର ଶେଷେ   ନୁଖୁରା ଏ ବେଶେ

ଶୋଇଛି ମଶାଣି ପଦା

କିଏ ମଲେ ପୋଡ଼ା ହେବା ପାଇଁ ଲୋଡ଼ା

ସ୍ବର୍ଗଦ୍ବାର ଇଏ ସଦା ।

ଆଗପଛ ଭାଳି      ଫେରିବି ତ କାଲି

ଗାଆଁ ମାଟି ପ୍ରିୟ ଅତି

ସେ ମାଟିର ଦେହ     ଭୁଲିବ କି ସ୍ନେହ

ପ୍ରଣମଇ ରଖି ମତି ।